بهروز بهرامی - دانشجوی کارشناسی ارشد مرمت و احیای بافتها و بناهای تاریخی، دانشگاه شهید بهشتی تهران
شیوا مظفری - دانشجوی کارشناسی ارشد طراحی شهری، دانشگاه شهید بهشتی تهران
میترا آزاد - استادیار دانشگاه شهید بهشتی تهران

رشد روزافزون شهرنشینی و عدم پاسخگویی محدوده های تاریخی در تامین نیاز ساکنین شهرها، توسعه افقی شهر را در پی داشته که به دنبال آن محدودیت در خدمات رسانی شهری را پدیدآورده است. حال توسعه میان افزا به عنوان رویکردی به جهت مقابله با اینگونه توسعه هم در ایران و هم در سایر کشورها مورد اقبال قرارگرفته است. توسعه میان افزا در مواجهه با محدوده های تاریخی گاه به صورت فرصت عمل نموده و موجب احیا و زنده ساختن محدوده تاریخی در ابعاد مختلف میگردد و گاه به صورت تهدیدی موجب تخریب و زوال آن میشود. پژوهش پیش رو با رویکرد تحلیلی و توصیفی و از طریق مطالعات کتابخانهای و میدانی به بررسی ابعاد، معیارها و شیوه مواجهه با توسعه میان افزا در سه رشته طراحی شهری، معماری و مرمت پرداخته و با استدلال منطقی به جمع بندی و تحلیل معیارها و شیوه های برخورد با توسعه میان افزا در هر رشته، به ارائه چارچوبی مناسب در مواجهه با این توسعه میپردازد. چارچوب ذکر شده با درنظر گرفتن ماهیت چندجانبه توسعه میان افزا، ضرورت حضور هر سه رشته را در توسعه یادآور شده تا توسعه میان افزا بتواند به عنوان فرصتی در جهت احیا محدوده های تاریخی عمل نماید.

توسعه، میان افزا، طراحی شهری، مرمت، معماری