محسن قاسمی - گروه معماری،واحد بم،دانشگاه آزاد اسلامی، بم ،ایران
فاطمه رشیدی - گروه معماری،واحد بم،دانشگاه آزاد اسلامی، بم ،ایران

دغدغه اولیه معماران، به وجودآوردن فضا برای برآورده ساختن فعالیت ها و زیست انسان است. حال آنکه همین طراح ومعمار خود نیازمند زمینه ای است که بتواند این مسئله را در خود ارزیابی و به درستی تحلیل نماید. حس تعلق به مکان را می توان رابطه ای عاطفی بین شخص و مکان توصیف کرد، پیوندی احساسی که مردم آن مکان را به عنوان قرارگاهی برای بازگشت بدان ارزشمند بدانند . در حقیقت احساس تعلق به مکان شاخصی است که از طریق آن می توان میزان متمایز بودن آن مکان را برای مردم، نسبت به دیگر مکان ها سنجید . مسلم است که این تمایزات حاصل جمیعی از عوامل مادی و معنوی شامل محیط، محیط کالبدی و معماری، محیط اجتماعی و نوع فعالیت ها، سطح فرهنگ و تاریخ، ابعاد شخصی و روانشناسانه، می باشد . در واقع حس تعلق نیازی در سطح بالاست، که بیشتر مکان ها با رویکردی طراحی شده اند که فقط، نیازهای این سطوح را برآورده می کنند و نمی توانند ضروریت را تامین کنند.شروع پژوهش با مطالعه در زمینه معنا و مفهوم حس تعلق و عوامل تشکیل دهنده آن صورت گرفته است .از اهداف پژوهش شناسایی این حس و استفاده از آن در طراحی فضاها می باشد. روش پژوهش با توجه به ماهیت موضوع و از لحاظ محتوا نوعی تحقیق کیفی است . ودر نهایت به تاثیر فرم معماری در ایجاد حس تعلق به مکان دست می یابیم.

حس تعلق ، فضای مطلوب ،طراحی