محمدرضا شریف زاده - دانشیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز،
زهرا بهمنی - کارشناسی ارشد پژوهش هنر

ادراک زیبایی موهبتی است معنوی و الهی و ذهنیتی که در این بین به عینیت منتهی میشود، بیان میدارد که هنر بدون زیبایی در حقیقت جسمی است بی روح و عاری از جذبه. معماری ایرانی اسلامی همواره آمیزه ای است از تمامی هنرها که زیبایی در آن موج میزند. از آنجایی که ذات باری تعالی، خود مرکز زیبایی و جمال است بنابر این هر آنچه از او به ظهور میرسد توام با زیبایی است و لاجرم همواره مشحون از تعادل و تناسب است. در این بین معماران ما با رعایت اصول زیبایی در طراحی بناهای ایرانی اسلامی همواره سعی در نشان دادن راهی برای نمایش عشق خویشتن به ذات باری تعالی بوده اند و در حقیقت رعایت اصول زیبایی در طراحی و ایجاد بنا را به گونه ای به کار گرفته اند که بیننده با رویت بنا، پی به عظمت زیبایی و عشق الهی ببرد . این خود اساس مکتب جمال است که یکی شاهد را وسیله عشق الهی قرار میدهد و دیگری بنای طراحی و ایجاد شده را ، در این مقاله که بر اساس روش مروری و توصیفی تحلیلی نگاشته شده است، سعی گردیده تا بیان شود معماران ایرانی به خصوص پس از دوره اسلامی شاید اگر چه از مکتب جمال چیزی نمیدانسته اند لاکن در طراحی و ایجاد بنا ناخودآگاه در راه این مکتب قدم بر میداشته اند.

زیبایی ، مکتب جمال، عشق ، معماری