فریده امانی - کارشناسی ارشد، روابط بین الملل، دانشگاه فردوسی، مشهد، ایران.
عباس مکرمی - کارشناسی ارشد، علوم سیاسی، دانشگاه باقرالعلوم(ع)، قم، ایران.
محمد ستوده - دانشیار، علوم سیاسی، دانشگاه باقرالعلوم(ع)، قم، ایران.

روابط ایران و ایالات متحده بعد از وقوع انقلاب اسلامی دچار تنش­ها و واگرایی­هایی شد؛ به گونه­ای که دیدگاه هر یک از دو کشور در خصوص مسائل بین­المللی در تعارض با یک­دیگر قرار گرفت. اگرچه هر یک از دو کشور در برهه­هایی تلاش کردند که پیرامون برخی مسائل که امنیت و منافع دوجانبه آن­ها را تضمین می­نمود، به گفت­وگو بپردازند، اما عوامل متعددی دست به دست هم داده و مانع تنش­زدایی در روابط دوجانبه شده است. بر این اساس، سوالی که مطرح می­شود، این است که چرا به رغم تماس­ها و مذاکرات مستقیم و غیرمستقیم، دو کشور ایران و آمریکا کماکان روابط رسمی دوجانبه خود را برقرار نکرده­اند بر اساس نظریه امنیت هستی شناختی، این فرضیه مطرح می­شود که دشمنی ایران و آمریکا به دلیل تعارضات مبنایی برای طرفین به امری عادی تبدیل شده است و هیچ یک از این دو کشور نمی­خواهند با برقراری روابط رسمی این روند عادی را بر هم زده و امنیت هستی شناختی خود را به مخاطره اندازند.یافته­های پژوهش حاضر حاکی از آن است که با توجه به تداوم فقدان روابط رسمی و چند دهه خصومت پایدار میان ایران و امریکا و هویتی شدن منازعات مبنایی، امنیت هستی­شناختی مبتنی بر منازعه، برای این دو کشور اهمیت فراوانی پیدا کرده است.

روابط خارجی, ایران, آمریکا, نظام بین الملل, امنیت هستی شناختی