هوشنگ رحمتی - مربی گروه کشاورزی دانشگاه پیام نور، تهران

منابع طبیعی به عنوان بستر حیات و توسعه پایدار کشور، متعادل کننده اکوسیستم و پشتوانه بخش کشاورزی، دارای ارزش های تجاری و غیرتجاری فراوانی است و نقش آن در کنترل هرز آب های سطحی، تغذیه سفرهای آب زیرزمینی، حفظ و تولید خاک نباتی، تولید اکسیژن، تلطیف هوا، پالایش گازهای سمی، تامین غذا و پروتئین، تولید مواد دارویی و صنعتی، پناهگاه حیات وحش، تولید علوفه و چوب و ... برکسی پوشیده نیست. ایران، کشوری با اکوسیستم بسیار حساس و شکننده با قابلیت های فراوان از نظر تنوع اقلیمی، منابع طبیعی و نیروی انسانی است. یکی از مشکلات اصلی موجود در زمینه حفاظت، صیانت و بهره برداری پایدار از منابع طبیعی، عدم وجود یک مدیریت جامع و هماهنگ در بین دستگاه ها، مردم و دست اندرکاران مختلف می باشد. روند تخریب منابع طبیعی در ایران از یک طرف به شرایط خاص طبیعی نظیر شرایط اقلیمی (اقلیم خشک و نیمه خشک ایران) و ژئومرفولوژیکی (زمین شناسی و سازندهای ساس به فرسایش) و از طرف دیگر به افزایش جمعیت و نیاز روزافزون جوامع محلی به تامین مایحتاج خود مرتبط است. ولی آنچه که این روند را تشدید کرده است بعضا سیاست ها و تصمیم گیری های نادرست و غیراصولی و عدم جایگزینی یک نظام مدیریتی اصولی در بخش منابع طبیعی بوده است. در این م قاله به برخی از روش های پالایش در منابع طبیعی پرداخته ایم.

منابع طبیعی، پالایش، زیست پالایی، خاکشویی، جاذب های نفتی، گیاه پالایی