امیرحسین فضیلتی - دانشجو دکتری مهندسی شیمی، گروه مهندسی شیمی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرضا، اصفهان، ایران
نادر مختاریان - دکتری مهندسی شیمی، گروه مهندسی شیمی،دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرضا، اصفهان، ایران
علی محمد لطیفی - دکتری زیست فناوری پزشکی، مرکز تحقیقات زیست فناوری کاربردی، دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله، تهران، ایران
محمد فضیلتی - دکتری زیست فناوری پزشکی، مرکز تحقیقات زیست فناوری کاربردی، دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله، تهران، ایران

آمونیاک مهمترین ترکیب هیدروژنه ازت بوده و در طبیعت از تجزیه مواد آلی ازت دار حاصل می گردد. و با ورود ترکیبات نیتروژن بهمحیط زیست از جمله رودخانه ها، امکان بروز مشکلاتی را بدهد. جاذب هایی که به صورت مواد طبیعی و سنتزی بسیاری وجوددارندکه از کاربردیترین آن ها هیدروژل ها هستند. در دو دهه گذشته، هیدروژل های سنتزی به دلیل عمر کاربری طولانی، ظرفیتزیاد جذب آب و استحکام زیاد ژل به تدریج جایگزین هیدروژل های طبیعی شده اند. پلیمرهای سنتزی معمولا ساختار شناخته شدهای دارند که می توانند به منظور عامل دار شدن و زیست تخریب پذیری اصلاح شوند. هیدروژل های سنتزی از واکنش ساده یک یاچند مونومر به روش های شیمیایی کلاسیک تهیه می شوند. هیدروژل ها به دلیل خواص منحصر به فرد در پنجاه سال گذشته بسیارمورد توجه قرار گرفته اند و در صنایع مختلف از جمله غذایی، بسته بندی، دارویی، کشاورزی، در ساخت دستگاه های فنی والکترونیکی و نیز به عنوان جاذب برای حذف آلاینده ها در کاربردهای زیست محیطی استفاده می شوند. هیدروژل ها به شکل هایفیزیکی متنوع شامل قطعه میکروذرات، نانو ذرات، پوشش ها و فیلم فرمول بندی شده و برای محدوده گسترده ای از کاربردهای زیستپزشکی و زیست مهندسی شامل زیست حسگرها، مهندسی بافت، جداسازی زیست مولکول ها یا سلول ها به کار گرفته می شوند. بااستفاده از فناوری نانو و پتانسیل های موجود در سنتز هیدروژل ها، هزینه های اقتصادی جهت تصفیه پساب های صنعتی را کاهشداده و غلظت آمونیاک موجود در پسابها را به حداقل رساند. یکی از روش های رایج در حذف نیترات، تکنیک های بر پایه جذب است.با وجود هیدروژل ها به عنوان یک حامل مناسب برای نانوذرات مغناطیسی آهن (Fe(3)O(4 یک ظرفیت مناسب برای حذف آمونیاک از پساب ها می باشد.

هیدروژل، نانوذرات مغناطیسی، (Fe(3)O(4، آمونیاک