فاطمه شمال نسب
عماد اژدری
معصومه حسینی

مقدمه: آموزش کودکان دارای اختلالات گفتار و زبان در سالهای اولیه رشد از اهمیت ویژهای برخوردار میباشد . درمانگران ، والدین و مربیان مسئول ایجاد محیط تعاملی مناسب و برقراری ارتباط هدفمند با کودک می باشند تا بدین وسیله بتوانند دستیابی به اهداف یادگیری گفتار و زبان را تسریع نمایند. شیوه های تعاملی درمانگران و کودکان می تواند بسیار متنوع و در عین حال بسیار پیچیده باشد. چگونگی تعامل کودکان دارای اختلالات گفتار وزبان به عواملی از جمله نوع و شیوه مکالمه ای هر کودک ، توانایی کودک در بازی و ارتباط با همسالان و چگونگی نقش تعاملی درمانگران و والدین بستگی دارد. بنابراین آگاهی از شیوه های تعاملی کودکان و نقش های ارتباطی درمانگران میتواند در دستیابی به یک تعامل ارتباطی موثر و آموزنده در راستای رسیدن به اهداف توانبخشی حائز اهمیت باشد.روش :این مقاله به صورت مروری می باشد مقالات مرتبط با این حوزه از پایگاه های pubmed و science direct و کتاب های مرتبط با حوزه اختلالات گفتار و زبان و روانشناسی رفتاری کودک انتخاب و مورد بررسی قرار گرفته اند.یافته ها: نتایج مطالعات حاکی از آن است که کودکان به لحاظ شیوه های مکالمه ای معمولا از چهار گروه: کودکان اجتماعی ، کودکان منزوی ، کودکان خود محور و کودکان منفعل قرار میگیرند. بررسیها نشان میدهد که درمانگران در تعامل با کودکان نقش های مختلفی از جمله: نقش هدایت کنندگی ، سرگرم کنندگی ، حمایت گر ، تشویق کننده ، منفعل و یا پاسخ دهنده را اجرا می نمایند. تشخیص شیوه مکالمهای کودک و انتخاب نقش تعاملی صحیح از سوی درمانگران و والدین از اهمیت ویژه ای در برقراری ارتباط موثر و پیشرفت اهداف درمانی برخوردار است.نتیجه گیری : با توجه به اینکه کودکان دارای تاخیر در رشد مهارتهای گفتار و زبان، دچار مشکلات رفتاری و ارتباطی نیز می باشند، بنابراین لزوم پرداختن به شیوه های ارتباطی و تعاملی موثر برای اجرای هر چه بهتر تمرینات توانبخشی گفتاری و زبانی از اهمیت بالایی برخوردار می باشد.

اختلالات گفتار و زبان، مشکلات رفتاری، توانبخشی، مهارت های ارتباطی.