سیده لطیفه حسینی - استادیار گروه حقوق دانشگاه الزهراء، تهران، میدان شیخ بهایی، درب شرقی دانشگاه الزهراء، دانشکده علوم اجتماعی و اقتصادی
نرگس سادات حسینی - پژوهشگر و دانشجوی دکترای حقوق بین الملل، دانشگاه قم،

اساسی ترین دسته بندی تقسیم صلح به دو نوع مثبت و منفی است؛ صلح مثبت الگویی از همکاری و وفاق میان گروه های بزرگ انسانی است در حالی که صلح منفی عبارت است از عدم وجود یک خشونت سازمان یافته است. از سوی دیگر صلح به دو دسته ی صلح پس از جنگ و نبود جنگ تقسیم می شود؛ صلح پس از جنگ متضمن اقدامات برنامه ریزی شده ای است که بیانگر تمایل متخاصمین به پایان جنگ است این در حالی است که نبود جنگ حالتی از صلح است که همواره در تمام زمانها مورد انتظار است. احترام به حقوق بشر و آزادی های اساسی وسیله ای برای برقراری روابط صلح آمیز و دوستانه بین ملت ها است؛ لذا حقوق بشر عامل ضروری برای صلح، عدالت جهت تضمین روابط دوستانه و همکاری کشورها می باشد. صلح سازی و حقوق بشر مکمل یکدیگرند از یک طرف رعایت و احترام به حقوق بشر موجب جلوگیری از بروز درگیری و تحکیم صلح می گردد و از طرف دیگر، فقدان صلح بهرهمندی از حقوق بشر را بصورت کلی و یا جزئی به خطر می اندازد. این مقاله با روش توصیفی تحلیلی ضمن تبیین نسبت میان صلح و حقوق بشر در صدد پاسخ به این سوال – است که چگونه رعایت حقوق بشر زمینه ساز تحکیم صلح است با بررسی های صورت گرفته این نتیجه حاصل می گردد که صلح سازی مبتنی بر اصول تعیین شده در منشور ملل متحد شامل احترام به حقوق بشر،دموکراسی، حق تعیین سرنوشت، حاکمیت قانون و... بعنوان یک روش مکمل جهت جلوگیری از بازگشت خشونت و حفظ صلح و تحکیم آن از طریق درج مقررات حقوق بشر در موافقتنامه ی صلح و نظارت بر اجرای این موافقتنامه ها در دوران بلافاصله پس از درگیری می باشد.

صلح، حقوق بشر، عدالت انتقالی، حاکمیت قانون