زهرا رنجبرپیربستی - کارشناس ارشد راه و ترابری
مهیار عربانی - استاد راه و ترابری، دانشگاه گیلان
غلامحسین حامدی - استادیار راه و ترابری، دانشگاه گیلان

خرابی رطوبتی در مخلوطهای آسفالتی از دست دادن مقاومت و دوام در نتیجه حضور رطوبت تعریف میشود. تفاوت در خصوصیات آب شرب که در آزمایشهای تعیین حساسیت رطوبتی در آزمایشگاه استفاده میشود و آب حاصل از رواناب که در واقعیت باعث ایجاد خرابی رطوبتی در روسازی آسفالتی میشود، باعث شده است تا در این پژوهش به بررسی تاثیر آلاینده های هوا، گردوغبار و دوده سطح روسازی به عنوان آلودگیهای سطحی بر درجه اسیدیته (pH) رواناب حاصل از بارندگی و در ادامه به بررسی تاثیر تغییر در pH رواناب بر حساسیت رطوبتی مخلوط آسفالتی پرداخته شود. به این منظور، در این پژوهش از نسبت مقاومت کششی غیرمستقیم در شرایط مرطوب به خشک به عنوان شاخص حساسیت رطوبتی در مخلوطهای آسفالتی و از مفاهیم تئوری انرژی آزاد سطحی به منظور بررسی مکانیسم تغییرات ایجادشده در روند عریانشدگی استفاده شده است. نتایج این پژوهش نشان می دهد میزان درجه اسیدیته روانابهای حاصل از بارندگی بر سطح روسازی در مناطق درونشهری با سطح ترافیک زیاد به علت غالب شدن اثر دوده دارای مقادیر اسیدی و در مناطق با سطح ترافیک کم که درصد ذرات گردوغبار نسبت به دوده بر سطح راه بیشتر است، دارای مقادیر بازی بوده است. نتایج آزمایشهای مکانیکی حساسیت رطوبتی نشان میدهد که تغییرات pH باعث کاهش مقاومت کششی غیرمستقیم مخلوط آسفالتی در شرایط مرطوب شده و پتانسیل حساسیت رطوبتی را افزایش میدهد. نتایج روش انرژی آزاد سطحی نشان میدهد که اسیدی و بازی شدن رواناب باعث افزایش انرژی جداشدگی قیر-سنگدانه در حضور آ6ب و تمایل بیشتر هر دو نوع سنگدانه اسیدی و بازی میشود که این عوامل باعث کاهش مقاومت مخلوط آسفالتی در برابر رطوبت میشود.

مخلوط آسفالت گرم، خرابی رطوبتی، درجه اسیدیته رواناب، تئوری انرژی آزاد سطحی، آزمایش لاتمن اصلاح شده.