محمد پیری بنه - دانشجوی دکتری، گروه ادبیات، واحد خلخال، دانشگاه آزاد اسلامی، خلخال، ایران

داستان عاشقانه ی خسرو و شیرین از دیرباز به شیوه ها و روایت های مختلفی گزارش شده و مورد توجهمردم قرار گرفته است. مقاله ی حاضر ضمن سیر بسامدی کاربرد نام های خسرو، شیرین و فرهاد درغزلیات امیر خسرو دهلوی شاعر قرن هفتم و نیمه ی اول قرن هشتم از جنبه ی ادبی نیز به تحلیل وبررسی شخصیت های مذکور در غزلیات شاعر می پردازد که در واقع کاربرد ابزاری داستان و شخصیت هایمهم آن برای ساخت ترکیبات بدیعی، بیانی و... مانند: تلمیح، ایهام، تشبیه، استعاره و دیگر مفاهیم وتصاویر شاعرانه است. نام اصلی شاعر حکیم ابوالحسن یمین الدین بن سیفالدین محمود معروف به امیرخسرو دهلوی است در مورد وجه تسمیه او به خسرو تا کنون اطلاعی در دست نیست اما از آنجا کهاهمیت آثار امیرخسرو در ادبیات فارسی از این جهت چشمگیر است که در خمسه ی او داستان هایرمانتیک برجسته و اشعار حماسی ممتازی دیده می شود که موضوع هایش را از نظامی اقتباس کرده است.شاعر کم و بیش، رویدادها را به شکل های گوناگون تصویر کرده و چنان با سخنوری و بلاغت موضوع ها راپرورانده که گویی در مهارت و استادی دست کمی از نظامی نداشته است؛ چنین گمان می رود که آنچنان شیفته ی شخصیت اصلی داستان، یعنی خسرو در داستان خسرو شیرین شده باشد که تخلصخویش را از این روی انتخاب کرده باشد. این مقاله با توجه به ارایه ی بسامد تکرار نامها این موضوع را تاحدودی آشکار می سازد.

خسرو، شیرین، فرهاد، امیر خسرو