اسداله مرادی - عضوهیئت علمی گروه مطالعات اجتماعی پردیس رسالت زاهدان،دانشگاه فرهنگیان

با بروز تغییرات جوی و شرایط اقلیمی در جهان، منطقه و ایران، موضوع آب به یکی از دغدغه های اصلی کشورها از جمله کشور ما تبدیل شده است. گرایش شدید به توسعه یافتگی و افزایش تقاضا در کنار میزان تقریبا ثابت دسترسی به آب شیرین سبب شده که اهمیت آب در قرن اخیر دوچندان شود. هرچند کم آبی در ایران با توجه به موقعیت جغرافیایی ایران و قرارگرفتن در کمربند خشک کره زمین، امر جدیدی نیست، اما در سال های اخیر روند فراینده ی افزایش جمعیت و نیاز شدید به آب در بخش های مختلف، آلودگی آب ها، کاهش میانگین بارش سالانه نسبت به قبل و بهره برداری بیشتر از ظرفیت از منابع آب های زیرزمینی، بروز خشکسالی های مکرر، مصرف بیش از نود درصدی آب در بخش کشاورزی با اتلاف بسیار زیاد و ... باعث بروز عدم تعادل گسترده، بین عرضه ی پایدار و تقاضا برای آب در ایران شده است و بحران آب را وارد الگوی جدید نموده که تاثیرات آن در زندگی روزمره ی میلیون ها نفر قابل مشاهده است. تا جاییکه در حال حاضر کمبود آب در ایران، جدی ترین عامل محدود کننده ی توسعه ی پایدار محسوب می شود. توسعه ی منابع آبی بیشتر از پتانسیل فعلی نیز بسیار بطئی و غیر ممکن بنظر می رسد. بنابراین به ناچار باید سازوکاری اتخاذ شود تا ضمن تامین نیازهای آبی روبه تزاید، تعادل نیز به سیستم های آبی بازگردد. یکی از رویکردهای مناسب برای مواجهه با این موضوع، رویکرد سازگاری است. پایبندی به این رویکرد در همه ی سیاست گذاری های مربوط به آب از جمله راهکارهای ساختاری و سازمانی و حکمرانی موثر آب باید مد نظر قرار گیرد. همچنین دو سیاست افزایش بهره وری آب و کاهش تولیدات کشاورزی شدیدا آب بر، باید بطور همزمان مورد توجه مدیران و تصمیم گیرندگان کشور باشد.

بحران، سازگاری، رویکرد، کم آبی، آب