فرحناز السادات مدرس مصدق - دانشجو کارشناسی ارشد دانشکده هنر و معماری دانشگاه یزد
حمید میرجانی - دکترای تخصصی معماری، عضو هییت علمی، استادیاردانشکده هنرو معماری دانشگاه یزد
محسن عباسی - دکترای تخصصی مرمت، عضو هییت علمی، استادیار دانشکده هنر و معماری دانشگاه یزد

امروزه بافت تاریخی و ارزشمند شهر یزد با مشکلات عدیده ای ازجمله از دست دادن ساکنین اصیل بافت و به تبع آن خالی شدن حجم گستردهای از بناهای مسکونی از سکنه مواجه است. جهت حل معضل یاد شده راهکارهای متنوعی تا به حال در قالب سیاست های عملی به بناها و بافت های تاریخی با عنوان کلی احیاء اعمال شده است. نمونه ای از اینراهکارها را میتوان تغییر کاربری بناهای تاریخی نام برد. چنین راهکاری در قالب تغییرکاربری خانه های تاریخی گاهی به معضل ذکر شده دامن زده و نه تنها سبب کوچ همین تعداد اندک که در بافت سکونت داشتند، می شود بلکه آسیب هایی را به بنا و بافت وارد می کنند. جهت حفظ مردم اصیل و احیا مناسب بافت تاریخی، آن دسته از اقدامات، بیشتر می توانند موثر باشند که سکونت و تداوم سنت زیستن را در بخش اصیل شهرهای تاریخی ایجاد کنند. این مقاله بر آن است تا از رهگذر آسیب شناسی تغییرکاربری های نامناسب خانه های تاریخی یزد، احیاء مجدد خانه در مقام خانه را مناسب ترین راه جهت احیاء زندگی در بافت بیان کند. برای رسیدن به این هدف از روش تحقیق کیفی نظریه مبنایی، استفاده و از مطالعات کتابخانه ای، مصاحبه و مشاهدات میدانی به عنوان ابزارهای جمع آوری داده های موجود در این زمینه بهره گرفته شده است. با بهره گیری از این روش تحقیق و کدگذاری داده های شناسایی شده، به آسیب های تغییرکاربری بناهای تاریخی در دو حوزه بنا و بافت به تفکیک پرداخته و با بیان این آسیب ها بر بازکاربری مستقیم بناهای تاریخی به خصوص در مورد خانه های مسکونی تاکید و از آن به عنوان بهترین الگوی فهم و تاثیر پذیری از میراث ارزشی گذشته، که یک سرمایه ی ارزشمند اما مغفول مانده است، یاد می گردد.

سکونت در خانه های تاریخی، بازکاربری، تغییرکاربری، خانه های تاریخی، بافت تاریخی