رامین بیات - مربی، آموزشکده فنی وحرفه ای سما، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد کرمانشاه، کرمانشاه، ایران
حسن طاهرخانی - دانشیار، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه زنجان، زنجان، ایران
محمدرضا حبیبی - استادیار، گروه مهندسی عمران، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمانشاه، ایران

در چند دهه اخیر استفاده از افزودنیها در بتن آسفالتی به طور گستردهای رواج یافته استکه از مهمترین آنهامیتوان به نانورسو الیاف پلی پروپیلن اشاره کرد. از این افزودنیها در مهندسی عمران و به ویژه روسازی برای بهبود ویژگیهای فیزیکی و مکانیکی مخلوطهای آسفالتی استفاده شده است. در این پژوهش، با افزودن درصدهای مختلف نانور سو الیاف پلی پروپیلن به صورت مجزا و مشترکدر مخلوط آسفالتی و انجام آزمایش های مارشال، آنالیز داده ها و ترسیم نمودارهای لازم، مشاهده شد که افزایش مقاومت مارشال، درصد فضای خالی مخلوط آسفالتی و درصد فضای خالی مصالح سنگی، نسبت مستقیم با این افزودنیها دارند، و با روانی، درصد فضای پرشده با قیر و وزن مخصوص، نسبت معکوس دارند. با توجه به نتایج و حدود مشخصات درصد بهینه برای ترکیب نانورس و الیاف، 3 درصد نانورس و0/3درصد الیاف به دست آمد که بهترین تاثیرات را در بین حالتهای آزمایشروی مخلوط آسفالتی داشته است. نتایج نشان میدهد نانورس نقش پ  رکنندگی بالایی داشته، چسبندگی بین مصالح و قیر را بهبود بخشیده، افزایش حجم قیر را در پی داشته و درنهایت موجب افزایش ضخامت غشای قیری در اطراف سنگدانه ها میشود. در ضمن الیاف خاصیت مسلح کنندگی داشته، جذب مصالح و قیر شده استو با مخلوط واکنش شیمیایی دارد

الیاف پلی پروپیلن، بتن آسفالتی، دانه بندی، قشر رویه، نانورس