رضا آزادمش - فارغ التحصیل کارشناسی ارشد حقوق خصوصی دانشگاه ازاد اسلامی واحداهواز

قرارداد داوری همانند همه قراردادها می بایست دارای شرایط صحت عقود را داشته باشد و دراین خصوص تعارض و ایرادی در میان حقوقدانان و رویه قضایی مطرح نمی باشد، بلکه سوال و اختلاف نظر در مورد موافقتنامه داوری حاصل شده، که آیا موافقتنامه داوری مستقل از قرارداد اصلی می باشد یا شرط تبعی می باشد و بدون قرارداد اصلی اثر آن (شرط داوری) نیز منتفی و بلا اثر می گردد. این اختلاف از آنجا حاصل می شود که در قانون آیین دادرسی مدنی و دیگر قوانین داخلی به استثناء قانون داوری تجاری بین المللی مصوب 1376 موافقتنامه داوری را تابع قرارداد اصلی می دانند. استقلاب یا عدم استقلال موافقتنامه داوری از قرارداد اصلی از آن منظر بسیار مهم است که تاثیرپذیری و آثار فراوان، شرط داوری وقرارداداصلی بر یکدیگر دارند در صورت قایل به وجود استقلال برای موافقتنامه داوری، ابطال یا فسخ قرارداد اصلی تاثیری بر شرط داوری ندارد و در صورت عدم استقلال موافقتنامه یا شرط داوری و با توجه به تبعی بودن آن بلاشک در این مورد موافقتنامه داوری و یا شرط داوری ضمن عقد بی اثر می شود با آنکه نظریات فراوانی در خصوص پذیرش استقلال شرط داوری وجود دارد لیکن حکم صریح قانونی که برای تمامی داوری های (داخلی و بین المللی) این مستقل بودن را تایید کند وجود ندارد، لذا هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر بطلان قرار داد اصلی بر موافقتنامه داوری است. از این رو نخست وضعیت استقلال شرط داوری در داوری های داخلی بررسی و در ادامه استقلال شرط داوری از قرارداد اصلی در داوری های تجاری بین المللی مورد کنکاش و پژوهش قرار گرفت.این تحقیق از نوع نظری و به لحاظ هدف بنیادی و به لحاظ روش کتابخانه ای است.

استقلال شرط داوری، بطلان، قرارداد اصلی، موافقتنامه داوری