شهلا برجعلی لو - استادیار گروه مدیریت موسسه آموزش عالی الکترونیکی ایرانیان

با وجود اینکه در سالیان اخیر، کشورهای پیشرفته تلاش کرده اند با استفاده بیشتر از توانمندی های زنان، گامی موثر در راه توسعه و افزایش بهره وری بردارند، اما در کشور ما، در این زمینه کاستی های جدی وجود دارد و از توانمندی های بالقوه نیمی از جمعیت کشور، بهره ای گرفته نمی شود . در این میان، در حالی که انتظار می رود دانشگاه ها به عنوان کانون های اصلی تحول و دگرگونی در جامعه، خود تبلور جایگاه جدید زنان باشند، این مراکز نسبت به تحول اجتماعی زنان از لحاظ احراز پست های مدیریتی وضعیت مطلوبی ندارند وحضور اندک زنان در مدیریت های عالی دانشگاه ها بسیار مشهود است.بنابراین این پژوهش در پی ارائه ساز و کارهای افزایش حضور استادان زن در عرصه های مدیریتی دانشگاه ها بوده است.به این منظور با استفاده از مصاحبه های نیمه ساختاریافته در میان نمونه ای 11 نفره از استادان زن ده دانشگاه برتر کشور، دیدگاه های آنان در مورد سازوکارهایی که برای افزایش حضور استادان زن در پست های مدیریتی دانشگاه ها کارایی بیشتری دارند، مشخص شده است. یافته های تحقیق نشان میدهد که از دیدگاه مصاحبه شوندگان، عواملسازمانی بیش از عوامل فردی و خانوادگی بر حضور اندک استادان زن در عرصه های مدیریتی آموزش عالی، موثرند. از میان عوامل سازمانی نیز فرهنگ سازمانی و گرایش های مردسالارانه، شبکه های غیر رسمی مردان و نبود نظام شایسته سالاری، بیش از سایر موانع سازمانی مورد تاکید قرار گرفته اند . در زمینه ساز و کارهای افزایش حضور استادان زن در پست های مدیریتی، تبیین ضرورت حضور زنان در عرصه های مدیریتی بیش از برنامه های منابع انسانی مورد تاکید قرار گرفته و اظهارات مشارکت کنندگان حاکی از دیدگاه های متناقض در مورد کارایی راهکار تبعیض مثبت و ارائه سهمیه مدیریتی به زنان است.

آموزش عالی، مدیران زن، مدیریت منابع انسانی