جلب مشارکت های مردمی راهکار پایدار برای کنترل فرسایش بادی

فعالیتهای تثبیت ماسه های روان در ایران نخستین بار در سال 1338 درمنطقه الباجی اهواز اغاز گردید و سطحی معادل 40 هکتار به طور ازمایشی با روشهای احیا بیولوژیک احیا شد این فعالیتها متعاقبا از سال 1344 بطور رسمی تحت عنوان طرح احیای مراتع بیابانی در منطقه حارث آباد سبزوار به اجرا در امد چهار دهه فعالیتهای تثبیت شن و بیابان زدایی در کشور که با هدف رفع معضل شنهای روان و تبعات نامطلوب ان به انجام رسیده نتایج اقتصادی - اجتماعی واکولوژیک گسترده ای در پی داشته که می توان به جلوگیری از بیابانی شدن 5 میلیون هکتار از عرصه هایمنابع طبیعی اشاره نمود این مقاله شرحی است بر تحولات تثبیت شن و بیابانزدایی طی چهار دهه گذشته مشکلات پیش رو و راهکارهای مهارعلل و عوامل انسانی موثر بر تشدید فرسایش بادی و تسریع و تقویت فعالیتهاه گستردگی عرصه کار چند بعدی بودن و فرابخش بودن معضل فرسایش بادی نیاز به همکاریهای بین بخشی برای اقدام توام در خصوص تمام جنبه های فنی ،فرهنگی و اقتصادی و اجتماعی ذیربط سبب گردیده بسیاری از کارشناسان در سالهای اخیر به این باور برسندکه موثرترین وشاید تنها راه چه به منظور پیشگیری از گسترش معضل و چه در جهت کنترل مناطق بحرانی فرسایش بادی موجود جلب مشارکت گروههای ذیربط جامعه است.

کلیدواژه ها:

مشارکت مردمی ، مناطق بحرانی ، فرسایش بادی ، کنترل