بررسی تاثیر و نقش سازگاری اقلیم بر طراحی معماری بومی

بعد از انقلاب صنعتی در اواسط قرن هجدهم و با حاکم شدن تفکر مدرن و مدرنگرایی شاهد استفاده بی رویه و نامعقول از انرژی-های فسیلی بودهایم. بیتوجهی و نادیده گرفتن معماری غنی بومی و اقلیمی جوامع مختلف که قرن ها در هماهنگی کامل باطبیعت روند عادی و در حال تکامل خود را ادامه میداد [بعد از حاکم شدن تفکر مدرن و گرایش انسانها به این سمت]، مشکلاتزیادی را به همراه داشته است. تجربیات معماری بومی در پهنه جهان و به ویژه ایران، تاییدی بر اندیشه ی فرم زایی ملاحظاتاقلیمی در معماری است. معماری امروز چنان دستخوش عوامل وارداتی شده که فرسخ ها از شیوه معماری سنتی فاصله گرفتهاست. وجود مصالح ساختمانی، صنعتی مدرن و انرژی ارزانقیمت و فراوان به طراحان اجازه داده است که ویژگی های مکان، کیفیتانحصاری آب و هوا و عادت مردم را نادیده بگیرند. استفاده از نیروهای طبیعی در ساختمان، به صرفه جویی در مصرف سوخت ومهمتر از آن، افزایش کیفیت، آسایش و بهداشت محیط مسکونی و سالمسازی محیط زیست منتهی می شود .طراحی مسکن براساس شرایط آب و هوایی یک منطقه اولین خط دفاعی در مقابل عوامل خارجی ساختمان است. در واقع بوم شناسی ساختمان برقابلیت ساختمان برای تلفیق عوامل محیطی و جوی و تبدیل آنها به صورت کیفیت های فضایی و آسایش فرم تاکید دارد. با توجه بهاهمیت روز افزون بحران گرمایش جهانی و عواقب ملموس امروزه آن و از طرفی گرانی و محدود بودن سوخت های فسیلی، توجهبه طراحی اقلیمی و تعدیل میزان انرژی مصرفی در ساختمان ها و استفاده هر چه بیشتر از منابع طبیعی محیط بسیار مورد توجهمی باشد. در این راستا معماری همساز با اقلیم راهکاری مناسب جهت دستیابی به شرایط آسایشی بیشتر است که استفاده ازوسایل مکانیکی سرمایشی و گرمایشی و مصرف انرژی و در نهایت کاهش آلودگی ها را به دنبال خواهد داشت. تعامل اجزای محیطبا هم آنقدر مهم است که برخی از اندیشمندان صاحب نظر در این خصوص تاکید می کنند که: هیچ گونه ای بدون یک محیطنمی تواند وجود داشته باشد. هیچ گونه ای نمی تواند در محیط انحصاری ساخت خودش زندگی بکند. هیچ گونه ای توان بقا ندارد ،مگر این که عضو غیر مخربی از یک جامعه اکولوژیکی باشد. هر عضوی برای بقاء خود باید خود را با سایر اعضا جامعه و محیطتطبیق دهد. بشر هم از این مقوله خارج نیست. تاثیر مستقیم عناصر اقلیمی در شکل گیری موجودات، واقعیت شناخته شده ایاست. در تاریخ طبیعی، قانون عمومی این است که فقط انواع و گونه هایی می توانند به حیاط خود ادامه دهند که بتوانند خود را بامحیط وفق دهند، با مصالح بافت خود هماهنگ شوند و با تمام نیروهای داخلی و خارجی که با آن روبرو هستند سازگار گردند.

کلیدواژه ها:

همساز با اقلیم ، آسایش ، مصرف انرژی ، معماری بومی