بررسی میزان آلودگی نسبی تعدادی از ارقام بومی سیب به کپک آبی

‭Penicillium expansum ‬از مهم ترین عوامل پوسیدگی میوه از جمله سیب در انبار و سردخانه است. هدف از این تحقیق ارزیابی سطوح مقاومت نسبی برخی ژنوتیپ های بومی و تجاری سیب به کپک آبی و ارتباط سطوح مقاومت با صفات فیزیکوشیمیایی میوه بود. بدین منظور، ‮‭20‬ رقم و ژنوتیپ در 2 سال متوالی مورد ارزیابی مقاومت قرار گرفتند و در سال دوم، ‮‭23‬ ژنوتیپ و رقم دیگر به این مجموعه اضافه شد. جدایه های قارچ کپک آبی از میوه های پوسیده سیب جداسازی و پس از شناسایی، سوسپانسیون کونیدی بیماریزاترین جدایه آن به عنوان مایه تلقیح به کار برده شد. به منظور آلوده سازی، در ناحیه دم میوه زخم ایجاد و مایه تلقیح در آن ریخته شد. میوه ها به سردخانه منتقل و قطر ناحیه پوسیده پس از 4 ماه اندازه گیری شد. صفات فیزیکوشیمیایی میوه شامل سفتی بافت، ضخامت پوست، میزان مواد جامد محلول، اسید قابل تیتر و ‭pH ‬قبل از انتقال به سردخانه اندازه گیری و ارتباط آنها با سطوح مقاومت بررسی شد. بر اساس نتایج، سطوح مقاومت ارقام و ژنوتیپ های مختلف به کپک آبی متفاوت بود (‮‭01.0‬ ‭P). ‬مشهد حساس ترین و گرانی اسمیت مقاوم ترین تشخیص داده شدند. بین قطر پوسیدگی با ضخامت پوست و اسید قابل تیتر رابطه معنی دار معکوس، بین ضخامت پوست و سفتی بافت و بین سفتی بافت و مواد جامد محلول روابط معنی دار مستقیم دیده شد اما با توجه به ضعیف بودن این روابط، به نظر نمی رسد بتوان از آنها به عنوان شاخصی در تعیین حساسیت نسبی ارقام سیب به کپک آبی بهره جست. کلمات کلیدی: سیب، کپک آبی، مقاومت، سردخانه