تنها زیستی سالمندان در ایران بر حسب تفاوتهای سنی و جنسیتی: شیوع و عوامل مرتبط

مقدمه: در این مطالعه الگو و روند تنهازیستی سالمندان در طول پنج دوره سرشماری گذشته در ایران بررسی گردیده و سپس ویژگیهای افراد سالمند تنها توصیف شده است. همچنین تعیین شد که تا چه حد ویژگیهای اجتماعی، اقتصادی و جمعیتی مربوط به تنهازیستی سالمندان است. این یافته ­ها نه تنها اطلاعاتی در مورد پویایی ترتیبات زندگی ارائه می­دهد، بلکه شواهدی در مورد تغییرات زندگی خانوادگی در ایران را فراهم می­آورد. مواد و روش کار: داده­ها از " نتایج منتشر شده سرشماری عمومی نفوس و مسکن (1365، 1375، 1385، 1390 و 1395)" و دیگری "داده­های فردی 2 درصد سرشماری سال 1395" استخراج شده است. به منظور بررسی اهمیت نسبی همبسته­ های متفاوت تنها زیستی سالمندان، مجموعه­ای از مدلهای رگرسیون لوجستیک با استفاده از نرم افزار STATA برای داده­های فردی سرشماری 1395 به کار برده شد. یافته ها: نسبت سالمندانی که در سالهای 1385،1375،1365، 1390 و 1395 تنها زندگی می کردند، به ترتیب برابر با 1/9، 0/9، 9/10، 5/14 و 9/14 درصد بود. تنهازیستی با سکونت در شهر، مرد بودن، تحصیلات (راهنمایی یا متوسطه)، بیوه بودن، طلاق، ازدواج نکردن، دارای درآمد بدون کار، سایر فعالیتها، خانه­داری، سن 69-60 و سن 79-70 مرتبط است. همچنین متغیرهای وارد شده در تحلیل، قادر به تبیین 43 درصد از تغییرات تنها زیستی سالمندان در کل نمونه بود (مردان 48 درصد و زنان 35 درصد). بحث و نتیجه گیری: در صورت تداوم افزایش تنهازیستی سالمندان و نبود سازمانهای حمایت کننده، شرایط دشوارتری برای آنان در آینده ایجاد خواهد شد. پس با توجه به آسیب­پذیر بودن سالمندانی که تنها زندگی می­کنند، مخصوصاً با افزایش سن، نیاز به سیاست­گذاری و داشتن برنامه­ریزی برای ایجاد مراکز رسمی مراقبت از سالمندانی که تنها زندگی می­کنند و شبکه حمایت خانوادگی ندارند، بیشتر است.

کلیدواژه ها:

Elder ، Solo Living ، Marital Status ، Place of Residence ، Sex ، Age ، Iran