بررسی نابرابری های توسعه در استان های کشور در راستای تحقق توسعه پایدار

وجود نابرابری و ابعاد مختلف آن از نشانه های مهم توسعه نیافتگی است زیرا درحقیقت کشورهایی که امروزه به عنوان کشورهای توسعه یافته شناخته می شوند ضمن اینکه از شاخص های اقتصادی و اجتماعی بالایی برخوردارند، توزیع درآمدها و امکانات نیز در جوامع نسبتا عادلانه است. پژوهش حاضر با هدف سطح بندی ۳۱ استان کشور با توجه به ۹۳ شاخص توسعه است. نوع تحقیق کاربردی و روش آن تحلیلی مقایسه ای است. برای تجزیه و تحلیل شاخص های مورد مطالعه از روش ویکور استفاده شده است. یافته ها در بخش شاخص های بهداشت نشان می دهد استان تهران با کمترین میزان ویکور (۰Qi=) در جایگاه نخست و استان زنجان با بیشترین امتیاز (۱Qi=) در جایگاه آخر قرار گرفته اند. بدین ترتیب در گروه زیربنایی استان خراسان شمالی با امتیاز (۰۴۸/۰Qi=) و کهگیلویه و بویراحمد (۹۹۷/۰Qi=)؛ در شاخص فرهنگی خراسان رضوی با امتیاز (۰Qi=) و کهگیلویه و بویر احمد (۱Qi=)؛ در شاخص های کالبدی استان البرز با امتیاز (۰Qi=) و ایلام (۱Qi=)؛ در بخش اجتماعی استان البرز با امتیاز (۰Qi=) و استان مرزی ایلام (۹۹۷/۰Qi=)؛ در بخش اقتصاد استان تهران با امتیاز (۰Qi=) و گیلان (۰۰۰۱۷/۰Qi=)؛ در بخش مهاجرت استان البرز با امتیاز (۰Qi=) و سمنان (۱Qi=)؛ درنهایت در بخش آموزش استان چهارمحال و بختیاری با امتیاز (۰Qi=) و استان فارس (۱Qi=) به ترتیب در جایگاه های اول و آخر قرار گرفته اند. بنابراین جهت بهبود وضعیت استان ها و حفظ تعادل آنها پیشنهادهایی ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

نابرابری ، توسعه ، توسعه پایدار ، روش ویکور ، ایران