چرایی ضعف نظام باشگاه داری در ایران

باشگاه های ورزشی یکی از مهم ترین موسسات برای توسعه ورزش با اهداف و انگیزه های متفاوت است که در جوامع بشریتاسیس و اداره می شوند. برای مثال، فعالیت های ورزشی باشگاه محور به عنوان یک الگوی توسعه ورزش در کشور بلژیک مطرحاست (۷ ، ص: ۸). در کشور فنلاند نیز باشگاه های ورزشی، شاکله اصلی فرهنگ ورزشی فنلاندی ها را تشکیل می دهد (۷ ، ص: ۴۹).به طور کلی در دنیا، فراهم سازی ورزش همگانی از طریق ترکیبی از سه نوی ارائه دهنده خدمات شامل: باشگاه های ورزشی غیرانتفاعی (بخش اجتماعی و داوطلبانه)، نهادهای ورزشی محلی (بخش عمومی و دولتی) و باشگاه های تندرستی و سلامت انتفاعی(بخش تجاری)؛ صورت می گیرد (۷ ، ص: ۱۰). برای باشگاه های ورزش حرفه ای نقش چندانی برای ورزش حرفه ای در نظر گرفتهنمی شود و این باشگاه ها صرفا از جنبه اقتصادی و حتی سیاسی اهمیت دارند. به طور کلی، توسعه ورزشکاران نخبه، در یکسیستم ورزش حرفه ای میسر است.توسعه باشگاه های ورزشی حرفه ای و برگزاری منظم و کیفی لیگ های ورزشی می تواند زمینه خوبی برای پرورش ورزشکاراننخبه و عالی باشد. بنابراین اگر این چنین سیستمی برقرار نباشد، توانایی کشورها در رقابت پذیری به ویژه در سطح بین المللکاهش می یابد. این در حالی است که بر اساس موازین و استانداردهای بین المللی، بسیاری از باشگاه های ورزشی شرکت کننده درمسابقات ورزشی و لیگ در داخل کشور، امکان کسب مجوز حرفه ای را ندارند. برای مثال، همه ساله نمایندگان ایرانی شرکتکننده در مسابقات جام باشگاه های فوتبال آسیا، با مشکلات عدیده ای برای کسب مجوز حرفه ای از کنفدراسیون فوتبال آسیامواجه هستند و همواره فوتبال ایران دچار چالش های حقوقی با فیفا است و بر اساس مشاهدات واقعی از نظر اقتصادی همه باشگاههای دولتی زیان ده می باشند.