بررسی مولفه های معماری میان افزا در احیاء بافت فرسوده محله های تاریخی (نمونه موردی: منطقه ۳- شرق میدان نقش جهان)

یکی از معضلات بافت های شهری مسئله فرسودگی است که در مناطق تاریخی شهرها بیشتر می باشد. شهر اصفهان با مساحت ۲۳۰۴ هکتار بافت فرسوده و منطقه ۳ با مساحت تقریبی ۳۰۰ هکتار بافت فرسوده که بخش وسیعی از بافت تاریخی شهر است مورد مطالعه این پژوهش است. این بافت به جهت اینکه توسط یکی از خیابان های اصلی شهر به میدان نقش جهان منتهی می شود دارای حجم زیادی از ترافیک سواره و رفت و آمد پیاده است در حالی که پاسخگوی این حجم از تقاضا نیست به همین دلیل دچار لطماتی شده که می بایست آنها را برطرف نمود و از طرفی می بایست ارزش های تاریخی حفظ شده و نیازهای ساکنین امروز هم مرتفع شود. با بررسی و شناخت بافت فرسوده می توان لکه های ناکارآمدی که در محله باعث اغتشاش بصری شده اند و گذرهایی که نفوذپذیری را مشکل و ریزدانگی که مانع از توسعه منطقی بافت می شود را مشخص و با شناخت کافی از معماری میان افزا در جهت طراحی برای رفع این مشکلات اقدام کرد. سعی بر این بوده به رویکردهای مختلف معماری میان افزا پرداخته شود و روش های به کارگیری آن در بافت های تاریخی با نمونه های موردی داخلی و خارجی به تصویر کشیده شود. هدف از پژوهش: شناخت معماری میان افزا و تعیین مولفه هایی از آن برای احیاء بافت فرسوده محله تاریخی می باشد. روش پژوهش توصیفی_ تحلیلی و مورد پژوهی است؛ با عنایت به مسئله پژوهش که از نظر هدف کاربردی و توسعه ای است سعی شده تا شاخص های بافت فرسوده بصورت بازدید میدانی بررسی و مولفه های آن از طریق مطالعات کتب و مقالات معتبر مورد فهم قرار گیرد. نتیجه حاصل از این پژوهش بر این اصل تاکید دارند که ساختار جدید میان افزا می بایست با زمینه تاریخی و بناهای مجاور سازگار باشد، البته این به معنای تقلید صرف از معماری گذشته نیست و بنای جدید باید انعکاس دهنده معماری معاصر خود نیز باشد.

کلیدواژه ها:

معماری میان افزا ، احیاء بافت ، بافت فرسوده ، محله تاریخی