بررسی پارامترهای طراحی بالکن های سرپوشیده در شهر همدان ، به منظور افزایش روشنایی طبیعی در فضای داخلی

بالکن ها به شکل ایوان و یا تراس های کنسول شده از ساختمان در کنار اهدافی چون افزایش سطح فضای مصنوع و یا تظاهر و ارایه نمای زیبا، از قرن ها قبل نقش فضای رابط و میانه را بین فضای داخل و خارج و تلطیف شرایط اقلیمی خشن خارجی قبل از ورود به فضای داخل ایفا کرده اند.بالکن ها در آپارتمان های امروزی علاوه بر عهده داری نقش حیاط در خانه های قدیمی، به امتیاز مثبت برای واحد ها به هنگام عرضه در بازار املاک تبدیل شده اند و در عین حال به عنوان راهکار اثبات شده ی غیر فعال در تنظیم شرایط اقلیمی و محیطی می باشند. بالکن ها را می توان سایه بان های مصنوع و ثابت دانست که منجر به کاهش قابل توجه مصرف انرژی در فضاهای مجاور می شوند. این عنصر معماری که در جبه اصلی ساختمان و در تعامل با فضاهای اصلی بنا که بیشترین زمان استفاده ساکنین را به خود اختصاص می دهد جانمایی می شود، علی رغم محاسن و فواید متعدد، دارای نقطه ضعفی برجسته می باشد که آن کاهش ورود نور طبیعی روز به داخل است. متاسفانه در خصوص لزوم پرداختن به موضوع بالکن در محافل علمی غفلت صورت گرفته و تعداد پژوهش های انجام شده بسیار معدود و مربوط به سال های اخیر و پس از توجه بین المللی به اصول پایداری می باشند. لزا با توجه به اهمیت بالکن و فقدان پژوهش کافی در این خصوص، پژوهش حاضر به روش تحلیلی – توصیفی پارامترها و فاکتورهای دخیل در عملکرد بالکن ها نظیر ؛ ابعاد، نوع جانپناه، انعکاس مصالح، و جهت جغرافیایی آن در شهر همدان را تحلیل و بررسی می کند و در پایان پس از معرفی ویژگی های بالکن ایده آل، جهت رفع نقیصه مذکور و بهبود عملکرد نوری آن، راه حل های عملی و کاربردی پیشنهاد می دهد.

کلیدواژه ها:

بالکن ، آسایش دیداری ، نور روز ، رف نوری