سلامت؛ محور توسعه پایدار

سردبیر محترم «توسعه پایدار» به عنوان مفهومی با سابقه بیش از سه دهه در ادبیات توسعه، امروزه به یک قالب فکری عمده در بسیاری از کشورها، بالاخص کشورهای در حال توسعه، بدل شده است. با وجود آن که این مفهوم، مانند مفهوم توسعه، تعاریف و تفاسیر متعددی را در بر گرفته، اما در سطح بین المللی دارای اجماعی علمی و عملی است که از طریق سازمان ملل و نهادهای مرتبط، به مثابه برنامه عمل توسعه کشورها پیشنهاد شده است. بر اساس تعریف کمیسیون جهانی محیط زیست و توسعه (کمیسیون برانت لند) در سال ۱۹۸۷، «توسعه پایدار»، عبارت است از توسعه ای که نیازهای کنونی را تامین می کند، بدون آن که توانایی نسل های آینده را در برآوردن نیازهای خود، به مخاطره افکند. پایداری در عمل، معادله ای میان ضرورت های زیست محیطی و نیازهای توسعه است. توسعه پایدار، توسعه ای کل نگر است و همه ابعاد اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، زیست محیطی و دیگر نیازهای بشری را در بر می گیرد. به اعتباری، مهم ترین شاخصه و جاذبه توسعه پایدار در جامع نگری آن است. توسعه پایدار برآورنده نیازها و آرمان های انسان، نه فقط در یک کشور و یک منطقه، بلکه تمامی مردم سراسر جهان را درحال و آینده در بر می گیرد. از سوی دیگر، سلامت به عنوان رفاه کامل جسمی، روانی و اجتماعی، عرصه ای است که پیوندی وثیق با سایر عرصه های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی ،فرهنگی، صنعتی و.. .هر جامعه دارد و امروزه، در نتیجه پیچیده تر شدن ابعاد چالش های گوناگون توسعه ای بسیاری از کشورها، تامین، حفظ و ارتقای سطح سلامت به محوری ترین دغدغه و چالش فرا روی سیاست گذاران، تصمیم گیران و مردم تبدیل شده است. این نامه بر آن است تا روند اجماع بین المللی پیرامون نقش و جایگاه محوری سلامت در قالب فکری توسعه پایدار را از طریق بررسی مهم ترین اجلاسیه های بین المللی و تصمیمات عملی آنها در سه دهه گذشته، به اجمال ارائه کند.