اثر ازت و تراکم کاشت بر جذب عناصر غذایی و خصوصیات کمی و کیفی گل مریم رقم دابل (Polianthes tuberose L. 'Double')

گل مریم، یکی از مهمترین گلهای شاخه بریده در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری جهان بوده و دارای رتبه چهارم در میان گل های شاخه بریده و رتبه دوم بین گلهای پیازی کشور است. فاصله کاشت و مقدار مصرف نیتروژن از عوامل مهم برای بهبود رشد و کیفیت گل مریم هستند. جهت بررسی اثر فاصله کاشت و نیتروژن بر خصوصیات کمی و کیفی گل مریم، آزمایش مزرعه ای به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی (RCBD) با ۳ تکرار انجام گردید. شش سطح نیتروژن به عنوان فاکتور اول (صفر، ۵۰، ۱۰۰، ۱۵۰، ۲۰۰ و ۲۵۰ کیلوگرم در هکتار) با استفاده از نمک نیترات آمونیوم و چهار فاصله کاشت به عنوان فاکتور دوم (۱۰×۱۰، ۱۵×۱۵، ۲۰×۲۰ و ۲۵×۲۵ سانتی متر×سانتی متر) بود. نتایج نشان داد که فاصله کاشت (۲۵×۲۵ سانتی متر) اثر معنی داری بر ارتفاع ساقه گل دهنده، قطر ساقه، طول خوشه، قطر گلچه، طول عمر گلدانی گل و جذب عناصر غذایی نیتروژن، فسفر و پتاسیم توسط گیاه داشت. مصرف ۲۰۰ کیلوگرم نیتروژن در هکتار، شاخص های رشد و عملکرد گل مریم مانند ارتفاع ساقه گل دهنده، طول خوشه، قطر ساقه و غلظت نیتروژن در گیاه را به طور معنی داری بهبود بخشید.

کلیدواژه ها:

گل مریم ، نیتروژن ، فاصله کاشت ، شاخص های رشد ، غلظت عناصر غذایی پر مصرف