سنجش میزان اولویت اهداف کلان بافت فرسوده ی مرکزی اهواز با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی گروهی فازیFAHP

بافت های فرسوده ی شهری در واقع هسته اصلی چگونگی تولد یک شهر و نحوه ی انعکاس فرهنگ زندگی مردمان آن شهر در طول دوره ی زمانی تحول و تکامل شهر است. بعد از رواج شیوه ی مدرنیسم در اوایل قرن حاضر و بخصوص سنجش کارایی آن بر روی کالبد شهرها، این بافت­ها، به علت عدم همخوانی با شیوه­های نو وارد شده از غرب بافت­های ناکارآمد و مساله زا تلقی گردیدند. برای هماهنگ­سازی این بافت­ها با رویکردهای مدرنیسم، از دوران پهلوی اول تاکنون قوانین و مقررات متنوعی در جامه­ی طرح های گوناگون، بر پیکره آن ها آزمایش گردیده است. بافت فرسوده ی مرکزی شهر اهواز نیز از این مداخلات و هدف گذاری­ها به صورت طرح های کلان و فرعی گوناگونی برای مطابقت کالبد بافت با شیوه های نوین و چشم انداز سازی برای آینده آن، مستثنی نبوده است. در پژوهش حاضر که با رویکرد "توصیفی- تحلیلی" به انجام رسیده است، هدف پژوهش، سنجش میزان اولویت اهداف کلان چهارگانه ی مطرح شده از سوی طرح تفصیلی بافت فرسوده ی مرکزی اهواز با اهداف فرعی هرکدام از آن ها برای این بافت می­باشد. جهت دستیابی به هدف پژوهش و جمع­آوری داده­های لازم اقدام به نظرسنجی از ۱۵ نفر از کارشناسان و مسوولان اجرایی مناطق هشت­گانه ی شهرداری و سازمان مسکن و شهرسازی اهواز گردیده و سپس داده­های به دست آمده جهت مشخص ساختن میزان اولویت اهداف کلان و فرعی یاد شده در قالب مدل تحلیل سلسله مراتبی گروهی فازیFAHP مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج به دست آمده حاصل از تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل سلسله مراتبی فازی نشان می دهد که از بین اهداف کلان مدنظر طرح تفصیلی برای بافت فرسوده مرکزی اهواز، تقویت و توسعه ی هویت تجاری و بازرگانی محلی دارای بیشترین اهمیت و تقویت و توسعه ی هویت گردشگری محلی نیز در بین اهداف کلان، حائز کمترین اهمیت از سوی کارشناسان در بحث اولویت­های مطروحه در حوزه ی بافت مذکور بوده است. در بخش اهداف فرعی، ارتقاء کیفیت نظام دسترسی و ارتقاء سطح تعاملات اجتماعی و فراغتی به ترتیب حائز بیشترین و کمترین اهمیت در بحث اولویت دهی به اهداف بافت فرسوده ی مرکز اهواز بوده اند.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، اهداف کلان ، اولویت ، تحلیل سلسله مراتبی فازی ، شهر اهواز