واکاوی نظریه ویگوتسکی و دلالت های آن در برنامه درسی آموزش عالی

هدف اصلی پژوهش حاضر واکاوی نظریه ویگوتسکی و دلالت های آن در برنامه درسی آموزش عالی است. روش پژوهش این مقاله توصیفی-تحلیلی است و برای دستیابی به داده های معتبر از روش بررسی مستندات بهره گرفته شده است. نظریه ویگوتسکی یک نظریه اجتماعی - فرهنگی، تاریخی است که روی فعالیت معنی دار اجتماعی به عنوان یک عامل موثر مهم در هوشیاری انسان تاکید دارد. این نظریه بر تعامل بین فردی، فرهنگی، تاریخی و عوامل فردی به عنوان کلید رشد انسان توجه می کند. در این مقاله پژوهشگران به صورت کلان نظریه اجتماعی فرهنگی ویگوتسکی را به عنوان مبنا و پایه برنامه درسی انتخاب می کنند و در هریک از عناصر چهارگانه برنامه درسی دلالت های آن بررسی می کنند. یافته های این پژوهش نشان داد که برنامه درسی مبتنی بر نظریه ویگوتسکی در اهداف باید متناسب بافرهنگ بومی، فرد و گروه، تقویت کننده هویت های زیبایی شناسی و پدیدارشناسی و منعطف باشد. مدرس در کلاس درس به عنوان پرورش دهنده کلیدی، راهنما و محقق و مسئول آوردن جهان خارج به کلاس درس است و وظیفه تحریک حس کنجکاوی دانشجو و تحریک فرایند یادگیری را دارد. یادگیرنده فعال است و با مدرس و دانشجویان دیگر تعامل دارند. روش تدریس مدرس دارای ویژگی های مشارکتی، اکتشافی، مباحثه ای، جذاب و الگو مدار است. محتوا به صورت تلفیقی و متناسب با فرهنگ تعیین می شود و ارزشیابی مبتنی بر ویژگی های فردی، ویژگی های گروهی، فرایند، شواهد و گفتار است.

کلیدواژه ها:

نظریه ویگوتسکی ، برنامه درسی ، برنامه درسی آموزش عالی