اثربخشی آموزش طرحواره درمانی بر تعارض کار-خانواده و رضایت زناشویی زنان متاهل شاغل

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش طرحواره درمانی بر تعارض کار-خانواده و رضایت زناشویی زنان متاهل شاغل انجام شده است.این پژوهش نیمه آزمایشی با استفاده از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری پژوهش را زنان متاهل شاغل در تمامی شعب شرکت گلستان تشکیل داده اند. از این جامعه ۳۰ نفر از آنها به عنوان نمونه مورد پژوهش، به روش نمونه گیری در دسترس، انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار داده شدند. آزمودنی ها دو پرسشنامه تعارض کار-خانواده کارلسون (۲۰۰۰) و رضایت زناشویی انریچ (۱۹۸۹) را در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون تکمیل نمودند. گروه آزمایش تحت آموزش طرحواه درمانی در ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای قرار گرفتند. داده های آماری با استفاده از تحلیل کوواریانس توسط نرم افزار SPSS نسخه ۲۱ تحلیل شدند.نتایج نشان داد نمره تعارض کار-خانواده زنان متاهل شاغل گروه آزمایش در پس آزمون به طور معناداری کمتر از گروه کنترل و نمره رضایت زناشویی آنها در پس آزمون به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل شد. ( p<۰/۰۵). با استناد به یافته های این پژوهش، می توان نتیجه گرفت که آموزش طرحواره درمانی به عنوان یک روش مداخله، در کاهش تعارض کار-خانواده و افزایش رضایت زناشویی، می تواند مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، تعارض کار-خانواده ، رضایت زناشویی ، زنان متاهل شاغل