کیفیت کاربست روش آموزش مربی گری در فعالیت ها ی آموزشی اعضای هیات علمی از دیدگاه دانشجویان و اساتید

مقدمه: مربی گری یکی از روش ها ی نوین آموزش در سال ها ی اخیر است. فرایندی است که می تواند اعتماد به نفس و خود اثربخشی را بهبود بخشد و سهم موثری در محیط ها ی آموزشی داشته باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی کیفیت کاربست روش آموزش مربی گری (کوچینگ) در فعالیت ها ی آموزشی اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام شد. روش ها: در این مطالعه توصیفی- پیمایشی جامعه آماری شامل کلیه اساتید و دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال تحصیلی ۹۷-۹۶ بود که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای، اساتید ۲۵۷ نفر و برای دانشجویان ۳۶۱ نفر انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل دو پرسشنامه محقق ساخته روش مربی گری اساتید و دانشجویان بود که پس از تایید روایی و پایایی پرسشنامه ها استفاده شد. داده های گردآوری شده با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی از جمله آزمون t تک نمونه ای و t مستقل تجزیه و تحلیل شد. نتایج: میزان کاربست روش مربی از حد مطلوبی برخوردار است به طوری که در مولفه شرایط و ویژگی ها ی فردی به ترتیب از دید اساتید و دانشجویان با میانگین و انحراف معیار (۹/۶±۰۸/۳۳؛ ۷۱/۶±۸۷/۳۶) از مجموع ۵۰ نمره و در مولفه شرایط و ویژگی ها ی مربی به ترتیب از دید اساتید و دانشجویان با میانگین و انحراف معیار (۳۴/۵±۲۲/۲۵؛ ۹۳/۳±۸۳/۲۷) از مجموع ۴۰ نمره و در مولفه شرایط و الزامات سازمانی به ترتیب از دید اساتید و دانشجویان با مقدار میانگین و انحراف معیار (۵۵/۴±۲۱/۲۴؛ ۰۵/۵±۴۴/۳۰) از مجموع ۳۵ نمره بالاتر از میانگین نظری بود. نتیجه گیری: یافته ها نشان می دهد که اساتید نسبت به دانشجویان دیدگاه مطلوب تری نسبت به کیفیت کاربست روش مربی گری دارند و بنابراین لازم است که بستر و زمینه آشنایی و تجربه بیش تر دانشجویان با این روش آموزشی فراهم شود.

کلیدواژه ها:

Coaching method ، coaching ، teaching methods ، medical sciences university ، روش مربی گری ، کوچینگ ، روش های آموزش ، دانشگاه علوم پزشکی