بررسی تاثیر تمرینات قدرتی، تعادلی و ترکیبی (قدرتی و تعادلی) بر تعادل پویای نوجوانان پسر ورزشکار

مقدمه: با افزایش روزافزون زمینه های ورزشی تعداد نوجوانانی که در فعالیت های ورزشی دچار آسیب می شوند در حال افزایش است و بیشترین میزان این آسیب ها در این گروه سنی اتفاق می افتد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر شش هفته تمرین قدرتی، تعادلی و ترکیبی بر تعادل پویای نوجوانان پسر ورزشکار بود. ۶۰ نوجوان پسر ورزشکار ۱۷-۱۴ سال با میانگین و انحراف استاندارد وزنی ۶۲/۳ ± ۷۹/۶۲ کیلوگرم و قد ۴۶/۴ ± ۱/۱۷۱ سانتی متر، بدون سابقه آسیب در اندام تحتانی به صورت تصادفی به چهار گروه ۱۵ نفری شامل گروه های تمرینی قدرتی، تعادلی و ترکیبی (قدرتی و تعادلی) و گروه شاهد تقسیم شدند. مواد و روش ها: قبل و بعد از اجرای شش هفته برنامه تمرینی، تعادل پویای آزمودنی ها با تست تعادل ستاره اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی، آزمون اندازه گیری های تکراری، آزمون Paired t، ANOVA و آزمون تعقیبی Tukey در سطح معنی داری ۰۵/۰ ≤ α استفاده شد. یافته ها: تمرین قدرتی، تعادلی و ترکیبی، افزایش معنی دار فاصله دستیابی آزمودنی ها در هر هشت جهت را نشان دادند و همچنین تمرین ترکیبی از تمرین قدرتی و تعادلی و تمرین تعادلی نیز از تمرین قدرتی بهبود بیشتری در تعادل پویای آزمودنی ها ایجاد می کند. نتیجه گیری: با توجه به نیاز ویژه نوجوانان به تعادل در مهارت های ورزشی و همچنین به عنوان عامل مهم در پیشگیری از آسیب های ورزشی، بهتر است در طراحی برنامه های تمرینی از مزایای هر سه برنامه تمرین به ویژه تمرینات ترکیبی استفاده کنند. کلید واژه ها: تمرین قدرتی، تعادلی، ترکیبی (تعادلی و قدرتی)، تعادل پویا، نوجوان ورزشکار