مقایسه استرس والدگری مادران و پدران دارای کودک دختر و پسر مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی

مقدمه: والدین کودک مبتلا به نقص توجه-بیش فعالی، اغلب استرس زیادی را تجربه می کنند که می تواند بر رابطه ی والد-کودک تاثیر بگذارد. هدف این پژوهش مقایسه ی میزان استرس والدگری بین مادران و پدران دارای فرزند دختر و پسر مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی می باشد. روش: جامعه آماری شامل والدین دارای کودک مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی شهر یزد و نمونه شامل۲۹۵ نفر از والدین این کودکان که اختلال آنها توسط روانپزشک کودک تشخیص داده شده بود می باشد. نمونه با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به پرسشنامه ی استرس والدین آبدین((۱۹۹۵ به صورت حضوری یا آنلاین پاسخ دادند. سپس داده ها با استفاده از روش تی مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته های حاصل از پژوهش نشان داد، نقش جنسیت والدین دارای کودک مبتلا به اختلال نقص توجه-بیش فعالی در میزان استرس والدگری تجربه شده تاثیر دارد و مادران دارای فرزند دختر یا پسر مبتلا به این اختلال، استرس والدگری بیشتری را ابراز کردند. همچنین جنسیت فرزند تفاوت قابل توجهی را در استرس والدگری گزارش شده به دنبال داشت. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها می توان گفت، مادران دارای فرزند دختر یا پسر مبتلا به این اختلال نسبت به پدران، آشفتگی و تنش بیشتری احساس می کنند که موجب می شود استرس والدگری بیشتری داشته باشند همچنین والدین دارای فرزند پسر مبتلا، استرس والدگری بیشتری تجربه می کنند.

کلیدواژه ها:

استرس والدگری ، اختلال نقص توجه-بیش فعالی ، پدران و مادران ، کودک