اوتیسم در دانش آموزان

اوتیسم یک نوع اختلال رشدی- مغزی محسوب شده که توسط اختلالات مهارت های اجتماعی، ارتباطات و همچنین رفتارهای تکراری و ویژه تقسیم می گردد. بروز علائم اختلال اوتیسم قبل از سن سه سالگی کودک رخ داده و بیشتر قسمت های مغزی تحت تاثیر اوتیسم دچار آسیب می شوند ولی نحوه رخ دادن آن تاکنون مشخص نشده است. عوامل ژنتیکی بر بروز این اختلال تاثیر داشته و تقابل بین ژنی ( گروهی از ژن ها ) و جهش های ژنی از جمله این عوامل محسوب می شوند همچنین در موارد نادری نیز این اختلال در اثر آسیب هایی که در دوره رشد رخ می دهد، ایجاد می گردد. از این عوامل به فلزات سنگین موجود در جو، آلودگی های محیطی و استفاده از حشره کش ها می توان اشاره کرد. والدین حتما باید در دو سال ابتدایی زندگی کودک به علائم و شواهد رفتاری او دقت کنند. در صورت تشحیص به موقع با استفاده از روش های مداخلات رفتاری-شناختی می توان به کودک در کسب مهارت های ارتباطی، اجتماعی و حمایت های فردی کمک کرد. خوشبختانه فرهنگ برخورد با اختلال اوتیسم بهبود یافته است. به نحوی که بسیاری به دنبال درمان درست و ویژه هستند و عده ای دیگر معتقدند که اوتیسم یک تفاوت رفتاری محسوب می شود و نه یک اختلال ویرانگر.دانش آموزان مبتلا به اوتیسم اغلب چالش های منحصر به فردی را در مدارس به وجود می آورند و معلمان بطور موثر می توانند پاسخگو به نیازهای آنان در چالش ها باشند.آمارها در سطح بین المللی نشان می دهد که، ازهر ۶۸ کودک ۱تن به یک اختلال طیف اوتیسم (ASD) مبتلا شده است.اختلال طیف اوتیسم، در خود فرورفتن، بی توجهی به جهان خارج، ناتوانی در رشد و گسترش مهارتهای اجتماعی است که می تواند باعث ایجاد ارتباطات اجتماعی قابل توجه و چالش های رفتاری شود.[۲]

کلیدواژه ها:

اوتیسم ، کودکان ، بیماری ، رفتار ، مهارت ، اختلال