ارزیابی طرح ساماندهی مسیل جنوبی شهر نجف آباد بر پایه روابط بین مولفه های طبیعی و انسانی هویت محلی و حس مکانی

مسیل­ها یکی از اجزای شهرها هستند که به عنوان زهکش طبیعی عمل کرده و با تخلیه رواناب حاصل از بارندگی­های سیل­آسا، شهر را از خطر تخریب مصون می­دارند. امروزه مدیران شهری سعی می­کنند که از این ظرفیت طبیعی استفاده دیگری هم ببرند و با کاشت درخت، نصب مبلمان شهری، ایجاد مسیرهای پیاده­روی و دوچرخه­سواری و... محیط مفرح و شادابی را ایجاد نموده و حس­ مکانی شهروندان را تقویت نمایند تا تعلق و دلبستگی آن­ها به محیط افزایش پیدا کرده و از فشارهای زندگی در محیط شهری نیز کاسته شود. اما در این بین، همواره باید مراقبت نمود که این بهره­برداری مضاعف منجر به تغییر اساس و ساختار مسیل نشده و آن را از مدار کاربری اولیه خارج نسازد. در محدوده جنوبی شهر نجف­آباد نیز یک مسیل طبیعی وجود داشته که شهرداری با اجرای طرحی در صدد ساماندهی و بهره­برداری بیشتر از آن برآمد. هدف از این پژوهش، بررسی و تحلیل این طرح بر پایه روابط بین مولفه­های طبیعی و انسانی هویت ­محلی و حس­ مکانی بوده است. این تحقیق کاربردی با استفاده از روش­های کتابخانه­ای، میدانی و پیمایشی و تکیه برآمارتوصیفی و استنباطی حاصل از ۳۶۰ پرسشنامه در قالب نرم­افزار spss۲۰ صورت گرفته است. نتایج به دست آمده نشان می­دهد که در اجرای این طرح به مولفه­های ­­انسانی بیش از مولفه­های ­طبیعی توجه شده است. از آنجایی که احساس مکانی شکل گرفته در شهروندان نیز بیشتر مرتبط با مولفه­های ­انسانی است، این موضوع به طور ضمنی نشان دهنده نوعی غفلت­زدگی از کاربری طبیعی این مسیل تلقی می­شود که می­تواند زمینه­ساز شکل­گیری مخاطرات آتی باشد.

کلیدواژه ها:

ساماندهی مسیل ، شهر نجف آباد ، حس مکانی ، هویت محلی