بررسی مولفه های پایداری برای مقابله با آلودگی هوا در مجتمع های مسکونی جهت بهبود کیفیت زندگی ساکنین

بیان مسئله: کلان شهر هایی نظیر تهران به واسطه صنایع مولد آلودگی و تراکم بالای رفت آمد با پیامد هایی چون استقرار جریانات هوایی ناسالم و عوارض ناشی از آن همانند افزایش مرگ و میر، بیماری های قلبی عروقی و رفتارهای عصبی مواجه اند که نیازمند اتخاذ تدابیری هرچند در سطوح خرد اما کارآمد می باشند. هدف اصلی: این پژوهش از طریق مطالعه بر شاخص های زیست محیطی معماری پایدار می کوشد تا به سازوکار هایی موثر برای مقابله با آلودگی هوا از طریق معماری دست یابد که طراحان با بهره از آن ها بتوانند با تعریف جریانات هوایی سالم در مجموعه های مسکونی گامی در جهت بهبود کیفیت زندگی ساکنین بردارند. سوال اصلی پژوهش: مبحث پایداری با گرایش زیست محیطی شامل چه شاخص هایی است و آن ها چگونه می توانند منجر به ارائه طرحی معمارانه برای مقابله با آلودکی هوا جهت بهبود کیفیت زندگی ساکنین شوند؟ فرضیه پژوهش: با توجه به مطالعات صورت گرفته پیرامون پایداری و حوزه های زیست محیطی آن، شاخص های متعددی نظیر مکانیابی و سایت انتخابی، فرم ها، مصالح، انرژی، آب و ریز اقلیم تعریف شده اند. اما هیچ کدام به تنهایی نمی توانند پاسخی مناسب باشند، لذا زمانی اثر گذارند که با هم ترکیب شوند، همچنین لازم به ذکر است: بجز فرم ها که در تمامی طرح ها مطرح می باشند، سایر مولفه ها زمینه محورند و بستگی به بستر انتخابی طراحی دارند. روش تحقیق: فرآیند پژوهش توصیفی – تحلیلی بوده و می بایست آن را کیفی قلمداد کرد.نتیجه نهایی: نتایج حاصل از این پژوهش منجر به آشنایی با عوامل موثر بر جریانات هوایی حاکم بر فضاهای مسکونی نظیر متراژ فضاها، نحوه طراحی داخلی، مصالح مصرفی، رفتار های انسانی، فضا های سبز، مدیریت جریان باد، حضور آب و درختان و چیدمان فضایی و همچنین نحوه ی نمود و بروز آن ها در طرح های معمارانه جهت مقابله با آلودگی هوا خواهد شد که در نهایت بهبود کیفیت زندگی ساکنین را به همراه خواهد داشت.

کلیدواژه ها:

پایداری ، آلودگی هوا ، ساختمان های مسکونی ، کیفیت زندگی