بررسی استنت های زیست تخریب پذیر منیزیمی با پوشش کامپوزیت های پلیمری : نسل جدید استنت های عروقی

حدود یک سوم آمار مرگ و میر در جهان مربوط به مشکلات قلبی -عروقی است و قریب به سه دهه است که از فناوری استنت گذاری جهت جلوگیری از انسداد مجدد عروق استفاده می شود. تا به امروز، در این روش عمدتا استنت های فلزی دائمی به کار رفته اند، که در کنار نتایج مثبت ، مشکلاتی از قبیل بروز حساسیت های مفرط، ترومبوز و پیشرفت آترواسکلروزیس در نواحی استنت گذاری شده ایجاد کرده اند. برای غلبه بر این محدودیت ها نسل جدیدی از استنت های عروقی معرفی شده که زیست تخریب پذیر اند و در نتیجه نیاز به جراحی ثانویه برای برداشتن استنت و عوارض ناشی از آن مرتفع می شود. رایج ترین فلز بررسی شده در آزمایشات، منیزیم بوده که تجزیه پذیر، زیست سازگار و عنصری ضروری برای بدن است . با این وجود ویژگی هایی مانند خواص مکانیکی ضعیف و نرخ سریع تخریب و خوردگی کاربردهای بالینی این استنت ها را محدود کرده است . برای مقابله با این مشکل تکنیک هایی مانند آلیاژسازی و پوشش دهی سطحی مورد استفاده قرار گرفته اند. تعدادی از آلیاژهای منیزیم مانند WE۴۳، JDBM، ZE۳۱ و ZE۲۱B در ساخت استنت ها به کار رفته اند که پوشش دهی سطحی این آلیاژها باعث افزایش مقاومت به خوردگی و سازگاری عروقی می شود. تا کنون انواعی از مواد شامل کامپوزیت های فلزی ، پلیمری ، مواد معدنی غیرفلزی و کامپوزیت های حاوی اکسیدها بررسی شدهاند، که از این میان پوشش کامپوزیت های آلی و پلمیری به دلیل تخریب پذیری ، زیست سازگاری ، قابلیت دارورسانی و تحریک زایی مناسب سلولی ارجح هستند. در بین پلمیرهای مصنوعی و طبیعی موادی مانند PLA، PCL، PLGA، کیتوزان و فیبروئین ابریشم ، آزمایش و نتایج مثبت آنها گزارش شده است . در این مقاله انواع مختلف آلیاژهای منیزیم و پوشش کامپوزیت های پلمیری معرفی و نتایج مثبت و منفی گزارش شده در تحقیقات اخیر بررسی شده است .