نقش جوامع محلی در مقابله با مخاطرات (زلزله ) در مناطق روستایی

زلزله از جمله بلایای طبیعی می باشد که هر ساله خسارات زیادی را در سراسر جهان به بارآورده است . در این میان مناطق روستایی به علت ارتباط تنگاتنگ با طبیعت دارای آسیب پذیری بالاتری هستند. لذا با توجه به این امر که امکان پیشگیری از این مخاطره طبیعی حتی در کشورهای پیشرفته وجود ندارد؛ بنابراین ضرورت دارد که به رویکرد تاب آوری و افزایش توانایی جوامع محلی توجه بیشتری شود. این مقاله با روش توصیفی - تحلیلی و مطالعه کتابخانه ای -اسنادی ، پاسخ به سوال ذیل را پی می گیرد: جوامع محلی چه نقشی در کاهش آسیب های ناشی از مخاطرات طبیعی (زلزله ) در مناطق روستایی دارد؟ نتایج نشان می دهد که با توجه به اهمیت سرمایه اجتماعی و این مسئله که سرمایه اجتماعی زمانی که به عنوان شبکه های اجتماعی متشکل از افراد و سازمان ها دیده می شود، می تواند در پیشگیری و آماده سازی جامعه در برابر کاهش آثار مخاطرات مفید واقع شود، لذا ضرورت دارد که در برنامه های مدیریت بحران به جوامع محلی و برنامه ریزی توسط آن ها به علت داشتن تجربه رویارویی مستقیم با طبیعت ارجحیت داده شود و از دانش بومی آن ها در قالب برنامه ریزی از پایین به بالا استفاده شود. توجه به مفهوم تاب آوری که باید با تمام مراحل مدیریت سوانح ارتباط پیدا کند، لازم است جامعه تاب آور دارای ویژگی هایی باشد که تمام مراحل قبل ، حین و بعد از سوانح را پوشش دهد اجتماع تاب آور جامعه ای است که توانایی تحمل شوک ها و ضربه های وارد شده از خطر را - به گونه ای که آن خطرها به سوانح تبدیل نشوند- داشته باشد و در عین حال توانایی یا ظرفیت برگشت به حالت عادی در زمان و پس از سانحه و همچنین امکان و فرصت برای تغییر و سازگاری پس از سوانح را نیز دارا باشد.