تاثیر مصرف انرژی های تجدیدپذیر بر شاخص رفاه اقتصادی پایدار درکشورهای منتخب (۱۹۹۰-۲۰۲۰)

این تحقیق به بررسی تاثیر مصرف انرژی های تجدیدپذیر بر شاخص رفاه اقتصادی پایدار در کشورهای منتخب با استفاده از مدل اثرات ثابت و الگوی پانل چند متغیره در سال های ۱۹۹۰ تا ۲۰۲۰ با ارائه شاخص پایه برای رفاه که شامل متغیرهای اقتصادی و یک مولفه زیست محیطی است، پرداخته و سپس رتبه بندی می کند. رابطه انرژی و رشد و رفاه برای کشورهای منتخب است که بعد از تحلیل ایستایی متغیرها، از روش کائو و آماره های دیکی فولر برای هم انباشتگی و علیت گرنجری برای تعیین جهت رابطه استفاده شد. علاوه بر مصرف انرژی سرانه و تولید انرژی تجدیدپذیر، از متغیرهای، میزان تشکیل سرانه سرمایه ثابت ناخالص (درصدی از تولید ناخالص داخلی)، نیروی کار، شاخص سرانه انتشار آلاینده ها (میزان انتشار دی اکسید کربن) به­عنوان شاخص محدودیت­های زیست­محیطی، اجاره بهای سرمایه، درجه باز بودن تجاری، استفاده می شود. در ادامه رابطه انرژی و رشد را با جایگزینی تولید ناخالص داخلی با شاخص پایه برای رفاه اقتصادی پایدار بررسی و با تحلیل نتایج، به رتبه بندی کشورهای منتخب می پردازیم. نتایج نشان داد که انرژی تجدیدپذیر در کشورهای توسعه یافته دارای تاثیر مثبت و سهم در انرژی کل و شاخص رفاه اقتصادی پایدار است، از طرفی در کشورهای توسعه یافته، انرژی تجدیدپذیر به طور یک طرفه در سطح کیفیت محیط زیست موثر است. در کشورهای درحال توسعه افزایش سرانه مصرف انرژی به جز تجدیدپذیر (فسیلی)، بر رشد اقتصادی پایدار موثر و رابطه دوطرفه بین مصرف انرژی و انتشار آلودگی وجود دارد. در بحث رتبه بندی مشخص شد، کره جنوبی (توسعه یافته) و امارات پایدارترین اقتصاد و ایتالیا و آنگولا کمترین پایداری اقتصاد است.

کلیدواژه ها:

اجاره بهای سرمایه ، تولید ناخالص داخلی ، شاخص رفاه اقتصادی پایدار ، صرفه جویی در انرژی ، درجه باز بودن تجاری