بررسی وتبیین نقش رقص وموسیقی محلی درتوسعه گردشگری فرهنگی

رقص وموسیقی هیچگاه ازهم جدا نشدند ویک هنر نوپا نیستند بلکه قدمتی هم پا با قدمت بشر دارند ودر زمان شادی این جنب وجوش ها بیشترمیشود.اولین پایکوبی ها مذهبی وایینی بودند زیرا درزمان کسب محصولات فراوان به نشانه ی ستایش وشادی پایکوبی میکردند به طوری که اثاری ازاین میراث شفاهی وغیرملموس برروی معابد، مجسمه ها، نقاشی وسفال دیده شده است وعلاوه برمفهوم زیبایی شناختی مفهوم عرفانی را نیزدارا می باشند.هدف پژوهش:رقص سرمایه ای نمادین میباشد که درقومیتی باتوجه به عقاید، نحوه ی زندگی، اداب و رسوم شکل گرفته است که با پرورش ان میتوان در جنبه های مختلف سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی کسب سود داشت وهمچنین با برنامه ریزی کردن دراین حیطه میتوان این هنرزیبا وغنی را مثمرثمرتر وارد حوزه ی گردشگری فرهنگی کرد. روش تحقیق:این مقاله به روش توصیفی و تحلیلی و با اکتفا به اسناد و منابع کتابخانه ای نگاشته شده است. نتیجه گیری: نتایج حاصل ازاین پژوهش نشان میدهد این هنراصیل و آیینی که به نوعی باعث شادکامی وسلامت روح وجسم میشود متاسفانه سالیان سال است در ایران در خفا مانده و توجه ی به ان نمیشود به طوری که اکثر این حرکات و نواهای ایینی به فراموشی سپرده شده است، که میتوان با برنامه ریزی،کاهش موانع سرسخت، انعطاف پذیری در این زمینه و کمک جوامع مختلف اجرایی_ سیاسی_ مدیریتی_علمی این هنر اصیل راکه ارتباط مستقیمی با زندگی محلی، موسیقی محلی دارد را احیا کرد وهمچنین در زمینه ی گردشگری فرهنگی کسب سود داشت.

کلیدواژه ها:

رقص محلی ، موسیقی ، ایین ، گردشگری ، گردشگری فرهنگی