اثر دستکاری طول دوره تمرینات چشم ساکن بر یادگیری یک مهارت مهاری در کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف اثر دستکاری طول دوره تمرینات چشم ساکن بر یادگیری یک مهارت مهاری در کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی (Developmental coordination disorder یا DCD) انجام گردید. روش ها: این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و دوره پیگیری ۱۴ روزه بود. جامعه آماری متشکل از دختران ۶ ساله دارای DCD مهدکودک دانشگاه اصفهان بود که به روش هدفمند و با استفاده از نسخه دوم مجموعه آزمون ارزیابی مهارت حرکتی کودکان (Movement Assessment Battery for Children-۲ یا MABC-۲)، ۴۵ کودک دارای DCD انتخاب شدند. شرکت کنندگان بر اساس نمرات پیش آزمون (عملکرد)، در سه گروه ۱۵ نفره تمرینات چشم ساکن پایه، چشم ساکن کوتاه مدت و چشم ساکن بلندمدت قرار گرفتند. در مرحله پیش آزمون، نمونه ها اقدام به دریافت ۱۰ کوشش کیسه لوبیا نمودند. مرحله اکتساب در ۱۸ جلسه و هر جلسه ۱۰ کوشش انجام گرفت. پس از اتمام آخرین جلسه تمرینی، در مرحله پس آزمون و در دو هفته بی تمرینی در مرحله پیگیری، شرکت کنندگان اقدام به دریافت ۱۰ کوشش کیسه لوبیا کردند. در هر یک از مراحل، اطلاعات بینایی به وسیله دستگاه ردیابی چشم و دقت پرتاب نیز توسط محقق ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون Repeated measures ANOVA مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: هر سه نوع تمرین چشم ساکن پایه، چشم ساکن کوتاه مدت و چشم ساکن بلندمدت، تاثیر معنی داری بر مهارت دریافت کردن و طول دوره چشم ساکن داشت (۰/۰۵> P). همچنین، تمرینات چشم ساکن بلندمدت، دارای اندازه اثر بالاتری در مقایسه با تمرینات چشم ساکن کوتاه مدت و پایه بود. نتیجه گیری: به طور کلی، نتایج به دست آمده از تحقیق حاضر، بر اهمیت دوره طولانی تر چشم ساکن بر یادگیری مهارت های مهاری تاکید دارد که تاییدی بر فرضیه پیش برنامه ریزی می باشد.

کلیدواژه ها:

Drug eye ، Developmental coordination disorder ، Motor skills ، خیرگی چشم ، اختلال هماهنگی رشدی ، مهارت های حرکتی