اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت، بر اضطراب اجتماعی، سازگاری اجتماعی و مهارت های ارتباطی در دانش آموزان پسر مقطع متوسطه اول شهر اهواز

هدف مقاله حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت، بر اضطراب اجتماعی، سازگاری اجتماعی و مهارت های ارتباطی در دانش آموزان مقطع متوسطه اول شهر اهواز بود. نمونه آماری در این پژوهش با روش نمونه گیری چندمرحله ای انتخاب شدند. جامعه آماری کلیه دانش آموزان پسر مقطع متوسطه شهر اهواز بودند که در سال تحصیلی ۹۹-۹۸ مشغول به تحصیل می باشند. نمونه این پژوهش مشتمل بر ۴۰ نفر از جامعه مذکور (۲۰ نفر گروه آزمایش و ۲۰ نفر گروه گواه) می باشد که برای انتخاب آنها از روش نمونه گیری نمونه در دسترس استفاده شد. این پژوهش توصیفی از نوع تجربی است که از طرح پیش-آزمون و پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه ی سازگاری اجتماعی سینها و سینگ (۱۹۹۳)، مهارت ارتباطی هارجی و مارشال (۱۹۸۶) و هراس اجتماعی کانور و همکاران (۲۰۰۰) بود. داده ها با روش های آماری کواریانس چند متغیری و یک متغیری تحلیل شدند. یافته ها نشان داد درمان مبتنی بر شفقت با توجه به میانگین اضطراب اجتماعی دانش آموزان گروه آزمایش نسبت به میانگین گروه گواه، موجب کاهش اضطراب اجتماعی دانش-آموزان گروه آزمایش شده است. همچنین سازگاری اجتماعی و مهارت های ارتباطی دانش آموزان گروه آزمایش نسبت به میانگین گروه گواه، موجب افزایش سازگاری اجتماعی و مهارت های ارتباطی دانش آموزان گروه آزمایش شده است.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر شفقت اضطراب اجتماعی ، سازگاری اجتماعی ، مهارتهای ارتباطی