بررسی کارایی تجزیه هیدروکربور نفتی زایلن با استفاده از تابش خورشیدی به روش UV/TiO۲ در پساب صنعتی سنتتیک

مقدمه: ترکیبات بنزن، تولوئن، اتیل بنزن و زایلن (BTEX یا Benzene, Toluene, Ethyl benzene and Xylene) در محیط های آبی از لحاظ بهداشتی و زیست محیطی بسیار خطرناک بوده، دارای سمیت بالا می باشند. هدف این مطالعه، بررسی کارایی تجزیه فتوکاتالیستی هیدروکربن نفتی زایلن در پساب صنعتی سنتتیک به روش UV/TiO۲ با استفاده از تابش خورشیدی بود. روش ها: این مطالعه از نوع تجربی مداخله ای بوده، که در مقیاس آزمایشگاهی انجام شد. رآکتور مورد استفاده دارای پنج مدول شیشه ای متصل به هم با قطر cm ۳ و یک موتور گرداننده جهت حداکثر دریافت اشعه UV خورشید بود. برای تعیین عوامل موثر بر راندمان حذف- پاسخ، از نسبت سیگنال به نویز استفاده شد که با استفاده از فرمول  به دست می آید. یافته ها: طبق نتایج به دست آمده، غلظت ورودی زایلن بیشترین تاثیر را بر راندمان حذف داشت و فاکتورهای موثر بعدی به ترتیب pH با مقدار ۷، زمان با محدوده ۶۰ تا ۱۸۰ دقیقه و غلظت TiO۲ با مقدار mol/L ۰۱/۰ بودند. شدت اشعه آفتاب در محدوده w/cm۲ ۴۵ تا ۶۰ و درجه حرارت در محدوده ۴۰ تا ۶۰ درجه سانتی گراد بود. نتیجه گیری: روش تاگوچی در تجزیه و حذف هیدروکربن نفتی زایلن، ارتباط معنی دار آماری بین راندمان حذف با فاکتورهای مورد آزمایش نشان داد و در همه موارد ۱/۰ < P به دست آمد. غلظت زایلن بیشترین تاثیر را در کارایی تجزیه داشته، با افزایش آن کارایی حذف افزایش یافت. به طوری که در شرایط بهینه ۳۳/۹۳ درصد زایلن حذف گردید. واژه های کلیدی: زایلن، انرژی خورشیدی، دی اکسید تیتانیوم، فرایندهای اکسیداسیون پیشرفته