بررسی تطبیقی نقش زیست گردی در توسعه گردشگری پایدار شهری در ایران. نمونه موردی : روستای ماسوله و روستای ابیانه .

موضوع توسعه زیست گردی در جوامع پیشرفته دنیا به عنوان یک ابزار بسیار اثرگذار در حفظ و تقویت بسترهای اکولوژیک از یکسو و گامی موثر برای تقویت زیرساخت های اقتصادی از سوی دیگر محسوب می شود. از آنجائیکه محیط یکی از ارکان اساسی برنامه ریزی و مدیریت گردشگری است ، مطالعه و پژوهش در این امر، اجتنابناپذیر است اما نکته شایان توجه در این میان ماهیت پیچیده مطالعه زیست گردی است . زیست گردی ، ارزشمندترین شاخه طبیعت گردی است که قصد دارد به شیوه خردمندانه ای با کمترین اثر منفی بر طبیعت و فرهنگ منطقه ، بیشترین فایده را برای آن داشته باشد. این نو ع گردشگری علاوه بر تعامل با جاذبه های طبیعی (رودخانه ، کوهستان و...)، با زندگی و هنجار مردم محلی نیز در ارتباط است که خود نیز در تعامل با جاذبه های طبیعی است ؛ از سوی دیگر طبیعت گردی ، نوعی گردشگری است که در بسیاری از نقاط دنیا، فرصت های بی نظیری را برای توسعه روستایی فراهم کرده است . در ایران نیز به دلیل وجود طیف گستردهای از ظرفیت های این نوع از گردشگری ، برنامه ریزی برای آن بسیار حائز اهمیت است . از این روی ، این مقاله در نظر دارد تا با تمرکز بر مفهوم زیست گردی و نقش آن در توسعه پایدار شهری ، به مطالعه تفصیلی ظرفیت های این شیوه از گردشگری در دو نمونه شهر ماسوله و ابیانه بپردازد و نتایج را در قالب الگویی انطابق پذیر ارائه دهد.

کلیدواژه ها:

زیست گردی ، گردشگری شهری ، توسعه پایدار ، ماسوله ، ابیانه