تحلیل شعر آیینی در دیوان «حزین لاهیجی»

ادبیات آیینی با فرهنگ و اندیشه ایرانی پیوند ناگسستنی دارد. شعر آیینی بخش مهمی از ادبیات فارسی است که شاعران اهمیت و اعتبار ویژه­ای به آن می­دهند. این نوع ادبی در زبان فارسی از پیشینه و جایگاه ویژه­ای برخوردار است. شعر آیینی، شعری است که در مورد آیین­ها و بسیاری از مناسبت­های زندگی فردی و اجتماعی، دینی و مذهبی، قومی و منطقه­ای سروده می­شود. این نوع شعر معمولا حاوی مدح و منقبت پیامبر گرامی اسلام (ص)، ائمه اطهار (ع) و آیین­های کهن باستانی و ملی است. با پیروزی انقلاب اسلامی، شعر آیینی که گاهی ولایی نامیده می­شود؛ وارد مرحله ای تازه شده و شاعران به واسطه ماهیت دینی و حماسی انقلاب به گونه ای متفاوت از دوره گذشته به شعر آیینی روی آورند و این مضمون رو به فزونی قرار گرفت. در این پژوهش به شیوه توصیفی- تحلیلی، به جایگاه شعر آیینی در دیوان حزین لاهیجی که از شاعران بنام استان گیلان است، پرداخته شده و اشعار ایشان که در مدح و منقبت پیامبر اسلام (ص) و بزرگان دین سروده شده است، مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج این پژوهش نشان می­دهد که حزین لاهیجی در اشعار خود به فضایل بزرگ انسانی پیامبر(ص) و ائمه اطهار (ع) توجه خاص داشته است.

کلیدواژه ها:

شعر آیینی ، حزین لاهیجی ، پیامبر(ص) ، ائمه اطهار(ع)