ارائه رویکردی برای محاسبه قابلیت اطمینان فازی بر پایه آهنگ خرابی فازی

هدف: ارائه یک روش نوین برای مواجهه با عدم قطعیت در محاسبه قابلیت اطمینان قطعات از طریق بیان آهنگ خرابی قطعات به‎صورت عدد مثلثی فازی و به‎کارگیری محاسبات فازی برای تبدیل آن به عدد قابلیت اطمینان فازی روش: ابتدا آهنگ خرابی با توجه به عدم قطعیت آن به‎صورت یک عدد فازی مثلثی بیان شده است؛ سپس با فرض تابع عمر نمایی برای قطعه مد نظر، بر پایه این عدد قابلیت اطمینان فازی به دو روش گوناگون محاسبه شده و نتایج آنها با یکدیگر مقایسه شده است. در روش اول از اصل گسترش استفاده شده و عدد قابلیت اطمینان فازی به‎صورت دقیق محاسبه شده است. در این حالت عدد فازی قابلیت اطمینان یک شکل تقریبا مثلثی پیدا کرده است. در روش دوم، با استفاده از رگرسیون خطی، دو تابع خطی برای یال راست و چپ عدد فازی قابلیت اطمینان برازش شده و بدین گونه یک عدد فازی مثلثی ساخته شده است. یافته‎ها: زمانی که تابع چگالی عمر نمائی برای یک قطعه به کار رود، میزان خطای محاسبه ی قابلیت اطمینان فازی با استفاده از روش رگرسیون، نسبت به روش اصل گسترش بسیار ناچیز است. نتیجه‎گیری: تقریب تابع قابلیت اطمینان فازی با به‎کارگیری روش رگرسیون دقت کافی را دارا است و می تواند به جای استفاده از روش اصل گسترش مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

رگرسیون ، قابلیت اطمینان فازی ، منطق فازی ، آهنگ خرابی فازی ، اصل گسترش