بررسی و تحلیل شخصیت عرفانی «پیر» در مثنوی مولوی

پیر از واژگان مهم و مشخص در حوزه ادبیات عرفانی محسوب می شود. در وصف شخصیت پیر به مثابه انسان کامل در متون عرفانی سخن های بسیار گفته شده؛ اما بررسی تجربی این شخصیت و چگونگی گذار آن از عالم واقعیت به عالم نماد و مجاز، کمتر مورد توجه قرار گرفته است. پیر کسی است که مشکلات طریقت را آزموده و راه رسیدن به حقیقت را پیموده است. شناخت ابعاد شخصیتی پیر نیاز به تحلیل افکار و منش شخصیت او در آثار عرفانی دارد که از این میان مثنوی مولوی بیشتر از سایر عرفا به این شخصیت عرفانی پرداخته است. کتاب عرفانی مثنوی یکی از منظومه های شیرین زبان فارسی است که طرحی نو در آئین سیر و سلوک و یا به تعبیری راه یافتن تازه برای رسیدن به خدا ترسیم می کند. این مقاله که با روش توصیفی و تحلیلی و برمبنای مطالعات کتابخانه ای صورت گرفته است برآن است به شخصیت پیر و صفات او و همچنین روش ارشاد پیر در مثنوی همراه با شواهد شعری بپردازد.

کلیدواژه ها:

عرفان ، پیر ، راهنما و مرشد ، مثنوی ، مولانا.