مولفه های فضای بازی در جهت ارتقاء رشد اجتماعی کودک

دوران کودکی مهم ترین فرصت جهت شکوفایی استعدادهای انسان در سال های آتی زندگی اوست. لذا اهمیت به نیازهای این دوران موردتوجه بسیاری از روانشناسان بوده است. آنان نیاز اجتماعی را یکی از نیازهای اساسی انسان و زمان پاسخگویی به آن را دوران کودکی می دانند و براین باورند که کودک با به‎دست آوردن مهارت اجتماعی لازم در مسیر رشد اجتماعی خود قرار می گیرد. این پژوهش "بازی کردن " کودک را یک روش برای فراگیری مهارت اجتماعی معرفی می کند و از آنجا که نقش محیط بازی یک عامل موثر بر انجام بازی است. در این پژوهش "فضای بازی " به عنوان یک مفهوم کلیدی مورد مطالعه قرار می گیرد. هدف این پژوهش آن است که مولفه هایی برای فضایی بازی کودک تبیین کند، به طوری که کودک ضمن بازی در فضا به نیاز اجتماعی خود پاسخ دهد و به تکامل رشد اجتماعی برسد و در جهت یافتن این مولفه ها، فرضیه خود را این گونه بیان می کند که اگر محیط بازی متناسب با نیاز کودکان و بر اساس تمایلات آن ها طراحی شده باشد از مولفه هایی برخوردار است که کودک را به بازی کردن تشویق می کند و نهایتا رشد اجتماعی را برای او به ارمغان می آورد و ساختار خود را بر اساس شناخت کودک و آنچه می خواهد شکل می دهد و درنهایت مفاهیم انعطاف پذیری، تعامل پذیری و ایمنی را به عنوان مولفه های فضای بازی کودک معرفی می کند و سرانجام سطوح تنوع پذیری، تطبیق پذیری و تغییرپذیری برای مولفه انعطاف-پذیری، تعامل پذیری را در سه سطح تعامل کودک با دیگران، با طبیعت و با خود و نهایتا ایمنی را در دو سطح نظارت پذیری و وضوح و خوانایی تبیین می کند.

کلیدواژه ها:

کودک ، فضای بازی ، رشد اجتماعی ، نظارت پذیری ، تعامل پذیری ، ایمنی