اثربخشی قصه درمانی بر بهبود خودتنظیمی، بازداری پاسخ و روابط اجتماعی دانش آموزان دارای اختلال نقص توجه همراه با بیش فعالی

هدف پژوهش حاضر اثربخشی قصه درمانی بر بهبود خودتنظیمی ، بازداری پاسخ و روابط اجتماعی دانش آموزان دارای اختلال نقص توجه همراه با پیش فعالی بود. روش پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش گردآوری داده ها، نیمه آزمایشی، طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود و جامعه آماری این پژوهش را، تمامی کودکان ۷ تا ۱۲ سالهای که توسط کارشناسان روانشناسی مراکز مشاوره آموزش و پرورش ساری مبتلا به اختلال نقص توجه همراه با بیش فعالی تشخیص داده شده بودند، تشکیل دادند. روش نمونه گیری، در دسترس بوده و با استفاده از نظرات کارشناسان، حجم نمونه برابر با ۱۵) ۳۰ دختر و ۱۵ پسر) بهدست آمده است. پس از مطالعه ادبیات موجود و مرتبط با موضوع پژوهش، پرسشنامه استاندارد ارتباطات اجتماعی، خودتنظیمی و بازداری پاسخ استفاده شد. نتایج تحلیلها نشان داد که قصه درمانی با ضریب ۰/۲۰ تاثیر مثبت و معناداری بر بهبود خودتنظیمی در دانش آموزان دارای اختلال نقص توجه همراه با بیش فعالی دارد؛ همچنین تاثیر مثبت و معنادار قصه درمانی بر بهبود اختلالات بازداری پاسخ و ارتباطات اجتماعی، با ضریب ۰/۳۱ و ۰/۳۹ مورد تایید قرار گرفت. در نهایت، پیشنهادهایی جهت بهره گیری از نتایج پژوهش، در راستای بهبود فرایند درمانی دانش آموزان دارای اختلالات نقص توجه همراه با بیش فعالی، ارائه شد.

کلیدواژه ها:

اختلال نقص توجه همراه با بیش فعالی ، خودتنظیمی ، بازداری پاسخ ، ارتباطات اجتماعی ، قصه درمانی.