جایگاه آموزش در معماری جهت دستیابی به توسعه پایدار در ایران

اگر توسعه پایدار را رویکردی بدانیم که بر اساس برنامه ای تدوین می شود تا به اهداف مورد نظرش دست یابد، در این روند دو عامل اصلی ایفای نقش می کنند: یکی انسان است که می خواهد برنامه را اجرا کند و دیگری علمی که باید بر اساس آن عمل شود. بنابر این، برای وصول به توسعه ی پایدار، اولین شرط؛ وجود انسان های پایداری است که بر اساس علم پایدار برنامه ریزی و عمل کنند. آگاهی یکی از صفات انسان پایدار است. برای توسعه ی پایدار، دانش باید جایگزین انرژی و مواد شود. در مقوله ی آگاهی و دانش موضوعاتی چون توسعه ی دانش، توزیع دانش، ترویج دانش و بهره برداری از دانش می توانند به عنوان مهم ترین اصول توسعه ی پایدار و در جهت به منصه ی ظهور رسیدن انسان پایدار مطرح شوند. بدین ترتیب آموزش نقشی شایان توجه در تربیت انسان پایدار ایفا می نماید. نکته بسیار مهم و قابل توجه آن که موضوع آموزش ابداً به آموزش های رسمی و مراکز آموزشی منحصر و محدود نمی شود. بلکه معماری پایدار در بخش مهمی از فرایند طراحی و اجراء نیازمند مشارکت مردمی و تصمیم گیری های عمومی است. از این رو آموزش همگانی نه تنها راه را برای مشارکت مفید جامعه در برنامه ریزی ها باز می کند بلکه محیط فرهنگی و اجتماعی مناسب و هدفمندی را برای متخصصان ایجاد می نماید. در ایران این آموزش ها در تقابل با عادات جامعه قرار دارد که این امر ضرورت توجه به آموزش در ایران را دارای اهمیت می کند. در این مقاله از جنبه های مختلف به بررسی جایگاه آموزش در معماری جهت رسیدن به توسعه پایدار در ایران پرداخته شده و نقش آموزش در دیگر کشورهای توسعه یافته جهت رسیدن به توسعه پایدار مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. این پژوهش به روش کتابخانه ی - رایانه و برمبنای منابع اسنادی و شفاهی صورت گرفته که نتایج حاصل دراین مقاله ارائه شده است

کلیدواژه ها:

آموزش ، توسعه پایدار ، معماری پایدار