اثر محدودیت انرژی بر برخی نشانگرهای مرتبط با طول عمر و التهاب در موش صحرایی

زمینه و هدف: دریافت انرژی مازاد و چاقی متعاقب آن، باعث افزایش بروز بیماریهای مزمن و کاهش امید به زندگی میشود. محدودیت انرژی، با در نظر گرفتن دریافت کافی مواد مغذی، خطر بروز بیماریهای مزمن در حال پیشرفت را کم میکند. این مطالعه با هدف ارزیابی تاثیر محدودیت دریافت انرژی بر روی تغییرات نشانگرهای التهاب و طول عمر موشهای صحرایی انجام شد.   روش تحقیق: در این مطالعه تجربی، ۵۰ موش صحرایی نر از نژاد ویستار به صورت تصادفی به دو گروه شاهد (رژیم با دسترسی آزاد) و محدودیت انرژی (۴۰% محدودیت نسبت به انرژی پایه مورد نیاز) تقسیم شدند. وزن، شاخص توده بدن (BMI)، دمای بدن و سطوح سرمی گلوکز، انسولین، لپتین، عامل نکروز تومور- آلفا (TNF-α) و اینترلوکین ۶ (IL-۶) در پایان مطالعه اندازهگیری شدند. دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS ویرایش ۵/۱۱ و آزمون تی مستقل در سطح معنیداری ۰۵/۰>P تجزیه و تحلیل شدند.   یافته ها: محدودیت انرژی باعث کاهش معنیداری در وزن (۰۰۱/۰=P)، شاخص توده بدن (۰۰۱/۰=P)، دمای بدن (۰۰۱/۰=P) و همچنین سطوح سرمی گلوکز (۰۳۵/۰=P)، انسولین (۰۲۱/۰=P)، اینترلوکین ۶ (۰۴۵/۰=P) و لپتین (۰۰۱/۰=P) شد، اما سطح TNF-α تغییر معنیداری نکرد (۳/۰=P).   نتیجه گیری: کاهش سطح انسولین و دمای بدن، به عنوان دو نشانگر طول عمر، تحت اثر محدودیت انرژی میتواند علامت کاهش میزان متابولیسم باشد؛ همچنین کاهش نشانگر التهابی IL-۶ نشان دهنده این مطلب است که محدودیت انرژی میتواند فرایندهای التهابی را که عامل خطر عمده برای بسیاری از بیماریهای مزمن است، کاهش دهد.

کلیدواژه ها:

Energy restriction ، Aging ، Inflammation ، Rat ، محدودیت انرژی ، پیری ، التهاب ، موش صحرایی