اصول طراحی مجتمع های مسکونی مدرن با الگوگیری از محلات قدیم

یکی از چالش های اصلی انسان فضای زندگی اوست. فضا یعنی محیطی که همه چیز را در برمی گیرد و زندگی یعنی طول عمر انسان از ابتدای حیاط تا مرگ جسمانی. با گذشت زمان این فضا هویت خود را ازدست داده است. در شهرهای سنتی ایران، مناطق مسکونی به محله های مختلف و مجزا تقسیم می شد و افراد با علایق یا پیشینه های مشابه در محله های خود گرد هم می آمدند تا آسایش، حمایت و امنیت بیشتری را فراهم کنند. اقدامات شهرسازی، محله های تازه تاسیس شهری با بی توجهی به پیشینه و ماهیت محله های سنتی، غلبه مادی بر عوامل معنوی و غلبه ماشین ها بر انسان، مفهومی کاملا عجیب و بی معنا و صرفا به عنوان یک واحد یافته است. از تقسیمات در شهر استفاده می شوند. همچنین هر محله ای با ارائه خدمات روزانه موردنیاز و با ایجاد نمادها و ویژگی های خاص محله ای باعث می شود ساکنان خود احساس تعلق و نوعی هویت پیدا کنند تا جایی که هر شهروندی با نام محله ای که در آن زندگی می کند به عنوان زنده شناخته می شود. مدل واحد محله در شهرنشینی غرب معادل محله سنتی ما با تفاوت معنا است. در این تحقیق سعی شده است با در نظر گرفتن نیازهای امروزی، واحد الگوهای موردنیاز محله ای یک مجتمع مسکونی با بهره مندی از ویژگی های فضایی محله های قدیمی ارائه شود.

کلیدواژه ها:

فضا ، هویت ، محله سنتی ، مجتمع مسکونی ، الگوی امروزی